Siła odpychania

Obserwujemy dramat uczucia zanieczyszczonego, a wreszcie zniszczonego przez wzajemne projekcje; dramat związków, które oparte są na wymyślaniu sobie partnera, a nie na prawdziwym spotkaniu z nim. Cała trójka bohaterów powieści wyemigrowała z PRL w latach osiemdziesiątych. Romansując i konkurując ze sobą, próbują zrozumieć rzeczywiste motywacje własnych życiowych wyborów. Starają się także przemyśleć swój stosunek do polskości i katolicyzmu.

Autor o książce:
Romans polityczny. W zamierzeniu coś w rodzaju "Przedwiośnia" Stefana Żeromskiego. Autor jest także fanem Michela Houllebecqa, jedynego chyba dziś w Europie pisarz, który zamiast zmieniać świat albo od niego uciekać postanowił go krytycznie przedstawić. Bohaterami powieści jest troje rówieśników autora książki. Urodzeni na początku lat 60 mają za sobą wysoce destabilizującą sekwencję biograficzną: radosny Gierek, dekadencki Gierek, pierwsza Solidarność, stan wojenny, zapaść lat 80, emigracja, przełom ustrojowy 1989, świetlana współczesność po końcu historii (a to wszystko jeszcze przed czterdziestką, w tym tempie do emerytury przeżyją jeszcze Wojnę Światową, Apokalipsę i Nowe Jeruzalem). Młoda kobieta i dwóch zaprzyjaźnionych ze sobą młodych mężczyzn bez trudu popada w dramatyczny trójkąt miłosny. Jeden z bohaterów (Wojtek) jest naprawdę brzydkim typem. Od zawirowań własnej biografii tak mu odbiło, że teraz chce się mścić na świecie. Z braku innych złych ról do obsadzenia wybrał sobie rolę resentymentalnego
antysemity, który winą za własną klęskę obciąża innych. Bohaterowie "Siły odpychania" wyemigrowali z PRL-u w latach 80-tych, ale nie wrócili do Ojczyzny po wielkim zwycięstwie i przełomie ustrojowym roku 1989. Nie rozumieją pozytywnych przemian, jakie zaszły w naszym kraju. Pozwala im to z przekonaniem odgrywać role "Straconego pokolenia" i formułować pod adresem współczesnej polskiej rzeczywistości sądy gorzkie i krytyczne. Cała trójka stara się powrócić do normalnego życie, co nie zawsze się im udaje. Ich instynkt samozachowawczy każe im korzystać z innych osób jako leku antydepresyjnego, co dodatkowo komplikuje ich romanse i przyjaźnie. Proza nie jest formalnie naiwna ale nowoczesna (co najmniej modernistyczna, a może nawet post, coś w rodzaju "Powieści workowatej" Stanisława Ignacego Witkiewicza). Zainteresowany forma czytelnik z wykształceniem teoretycznoliterackim odnajdzie tu - włączone w normalną trzecioosobową narrację - dziennik, dramat, esej. Ale owe ambitne wtręty mogą także przypaść do gustu
czytelnikom bez wykształcenia teoretycznoliterackiego. Posuwają bowiem do przodu akcję i przyczyniają się do objaśnienia motywacji burzliwego romansu.

Czytelnicy, którzy znają Cezarego Michalskiego jako agresywnego publicystę, będą zaskoczeni.