"Providence, tom 3" – recenzja komiksu wydawnictwa Egmont

Nie pamiętam, kiedy ostatnim razem cieszyłem się, że jakaś seria dobiega końca. Nie mówiąc już o wiecznym odkładaniu lektury w czasie. Po prostu wciąż pamiętałem, jaką mordęgą było dla mnie przebrnięcie przez 2. tom "Providence". Ale skoro powiedziało się A i B, trzeba powiedzieć C. Albo nawet D, jeśli brać pod uwagę "Neonomicon".

Zarówno wspomniany "Neonomicon", jak i pierwszy tom "Providence" pod jednym względem zrobiły na mnie potężne wrażenie.

Nie chodzi ani o historię, ani o rysunki Jacena Burrowsa, które, co tu dużo mówić, są "dyskusyjne". To co mnie urzekło, to tytaniczna praca, jaką Alan Moore włożył w misterny metatekst, zbudowany z aluzji do spuścizny H.P. Lovecrafta i jego epigonów. Rozwijający zarówno wątki z biografii pisarza, jak i jego filozofię.

I na tym Moore powinien zakończyć, bowiem kolejny tom boleśnie pokazał, że poza erudycją i czystą miłością do Samotnika z Providence autor "Strażników" ma mało do zaoferowania.

Tak jest też w przypadku 3. części "Providence". Sama historia nie wzbudza większych emocji, bo Moore robi dokładnie to samo, co w poprzednich albumach.

Ponownie dostajemy furę referencji do twórczości i biografii pisarza, "kontrowersyjny" seks, wykańczające wstawki "pisane" i paskudne rysunki Burrowsa. A na deser finał, splatający wszystkie wątki, także te znane z "Neonomiconu". Finał, dodajmy od razu, niczym niezaskakujący.

Komu mógłbym polecić "Providence"? Ujmę to tak - rzecz tylko dla psychofanów jednego i drugiego twórcy. Ci pierwsi muszą postawić na półce, ci drudzy sprawdzą swoją wiedzę. Reszta nie ma tu czego szukać.