Premie górskie najwyższej kategorii

Być jak Fausto Coppi w okolicznościach krakowskich? Ej, puchaczu w portkach, młody paskudziarzu, coś to ledwie od ziemi odrósł, gdzież ci do legend włoskiego peletonu, wycieniowanych cyklistów z dętkami przewieszonymi przez ramiona, przez szyje, do tych wąsatych amantów naciskających na pedały z gracją baletmistrzów, gdzież do słynnych uciekinierów i górali żylastych, czasowców, którzy składają się na kierownicy niczym scyzoryki, bo o sprinterach napompowanych adrenaliną finiszowych metrów nie ma co nawet wspominać, marzenia o wspinaczkach na niebosiężne przełęcze Stelvio i Pordoi to sobie włóż między bajki, wszak w stołecznej królewskiej krwi od małego rozpuszcza ci się trucizna niecki, kotlinność wszechogarniająca i nikłe wspomnienia cielesnych ekstaz na podjazdach beskidzkich, orawskich, podhalańskich, gdzie wymiękali ze zgrzytem, z kwikiem puchli najwytrwalsi, a tyś mknął pod górę jak ten yeti na jednośladzie, jak lamparciątko z włochatymi łapkami na owijkach, tyś nie musiał ciągnąć z bidonu witaminowej zupki w drodze na Koskową Górę i pod Ząb, tyś płynął jak ten Phelps pośród manatów, pośród narwali i fok, by na górze odetchnąć wolnością, która napełnia pierś rozrzedzonym powietrzem, podczas gdy inni mogli co najwyżej oddychać rękawami swych poliestrowych wdzianek, walcząc z mięśniami palącymi gorzej od trzustki Smoka Wawelskiego.