Pragnienie śmierci

"Od 1985 roku uczestniczyłem regularnie w odbywających się w Poznaniu Międzynarodowych Listopadach Poetyckich. Ta niezwykle udana i kulturotwórcza impreza, której duszą i organizatorem jest Nikos Chadzinikolau, zaowocowała licznymi przyjaźniami i literackimi fascynacjami. Szkice prezentowane w zbiorze wygłaszałem jako referaty, a potem publikowałem na łamach różnorakich periodyków. Powstawały one w cieniu innego zadania krytycznoliterackiego, jakim była obszerna rozprawa o żywiołach w twórczości Mickiewicza. Naturalną koleją rzeczy i w prezentowanych tu tekstach osadziło się coś z ducha i wymowy tamtej książki. Powinowactwo widać najlepiej w katalogu cytowanych i przywoływanych autorów.

Owo tytułowe pragnienie śmierci, to metafora istnienia w nieistnieniu, które jakże często jest udziałem poety. Odnosi się ona tyleż do realnego życia i ciała, co do świata wyobraźni i lotnych obrazów. Jako pragnienie - aktualna dla mnie w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych - obecnie jest tylko strukturą i formułą dla zamkniętego etapu. Prezentowane szkice różnią się znacznie od pierwodruków. Zostały gruntownie przepracowane, chociaż starałem się nie naruszać wcześniej skomponowanej osi dynamicznej tekstu. I choć dzisiaj o wielu sprawach pisałbym inaczej postanowiłem pozostawić je w takiej właśnie formie, gdyż są one zapisem dochodzenia do samoświadomości krytycznej.
Polska poezja ostatnich lat jest niespotykanym w skali światowej fenomenem. Wyrazem tego stała się druga, przyznana w tak krótkim odstępie czasowym, Nagroda Nobla dla polskiej poetki. Może tylko Grecy, Rosjanie i Amerykanie podchodzą z podobnym szacunkiem do poetyckiego zapisu. Rozumieją, że liryka jest najbliższa prawdziwej egzystencji. O takich poetach rozumiejących i starających się zrozumieć traktują zawarte w tym zbiorze teksty." Ze wstępu.