Polski teatr przemiany

Autor umiejscawia idee teatru i praktyki twórcze Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego, Osterwy i Limanowskiego oraz Grotowskiego we wspólnej dziedzinie, nazwanej „polskim teatrem przemiany”, która rozumiana jest jako przestrzeń dynamicznej równowagi pomiędzy sztuką i religią. „Cechą charakterystyczną dla tej tradycji jest konsekwentnie zachowywane nastawienie pragmatyczne, niemal empiryczne, przejawiające się w tym, że przestrzenią realizacji poszczególnych projektów jest doświadczenie, a nie wiara, zaś podstawowe narzędzie to czynienie, a nie wyznawanie”.