pedagogika. Koncepcja edukacji fizycznej. Zdrowie-Sport-Rekreacja. SZKOŁA PODSTAWOWA KLASY IV - VI. II ETAP EDUKACYJNY. Poradnik metodyczny.

Podstawa programowa określona w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 roku (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) zostaje wprowadzona do drugiego etapu edukacyjnego od 01 września 2012 roku. Najważniejszą zmianą, wprowadzaną tym aktem prawnym, jest zapis treści nauczania w formie wymagań szczegółowych. Już w 1999 roku zrezygnowano z centralnie opracowywanych programów nauczania na rzecz ogólnych założeń edukacyjnych w formie podstaw programowych oraz wymagań egzaminacyjnych, które określały efekty kształcenia. Odejście od centralnie regulowanego procesu dydaktycznego poszerzyło znacznie zakres autonomii szkół w doborze treści kształcenia. Jednakże brak jednoznacznie sprecyzowanych wymagań edukacyjnych spowodował rozmycie odpowiedzialności nauczycieli za wyniki kształcenia. W obowiązującym rozporządzeniu treści nauczania zostały zapisane w formie wymagań szczegółowych, co jednoznacznie określa, jednolite dla całego kraju, efekty edukacji. W ten sposób rozporządzenie ministerialne definiuje wspólne dla wszystkich polskich szkół standardy edukacyjne, które muszą być realizowane w każdym programie nauczania, pozostawia natomiast do decyzji szkół i nauczycieli zakres treści, i form, które pozwolą na osiągnięcie tych efektów. Szczegółowe określenie wymagań wprowadza w polskim systemie edukacji dokładnie sprecyzowaną „edukacyjną odpowiedzialność”[1] nauczycieli, czyli jednoznacznie opisuje w jakie umiejętności, wiadomości i postawy powinien wyposażyć swojego ucznia, nauczyciel na danym etapie kształcenia. Dlatego autorzy programów muszą tak dobrać treści nauczania do sformułowanych centralnie założonych osiągnięć ucznia, by zrealizować wymagania podstawy programowej. Podstawa programowa wychowania fizycznego dla drugiego etapu kształcenia określa sześć głównych działów kształcenia: 1. Diagnoza sprawności i aktywności fizycznej oraz rozwoju fizycznego; 2. Trening zdrowotny; 3. Sporty całego życia i wypoczynek; 4. Bezpieczna aktywność fizyczna i higiena osobista; 5. Sport; 6. Taniec; Tak posegregowane treści nauczania pozwalają nauczycielowi na precyzyjne zaplanowanie swojej pracy i jednocześnie są czytelną prognozę podejmowanych działań w zakresie edukacji fizycznej. Nauczyciele kolejnych poziomów edukacji mają prawo oczekiwać, że uczniowie będą mieli opanowane, określone w podstawie programowej dla wcześniejszych etapów, osiągnięcia. Jednocześnie nauczyciele mają możliwość autorskiego różnicowania osiągnięć, poprzez wskazywanie ich we własnych programach nauczania. W podstawie programowej wychowania fizycznego zapisano, że szkoła, biorąc pod uwagę wymagania zapisane w podstawie programowej, powinna rozwijać i rozbudowywać własną ofertę programową. Oznacza to, że każda placówka oświatowa, na bazie podstawy programowej powinna zbudować swój własny szkolny zestaw programów nauczania. Na każdym etapie kształcenia należy dążyć do rozwoju potrzeby aktywności fizycznej i dlatego tak ważne jest by szkolna oferta wychowania fizycznego jak najszerzej i najpełniej zaspokajała potrzeby i zainteresowania uczniów. Osiągnięcie tych celów możliwe jest dzięki zapisom rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19 sierpnia 2009 r. w sprawie dopuszczalnych form realizacji dwóch godzin obowiązkowych zajęć wychowania fizycznego. (Dz. U. Nr 136 poz. 1116). Rozporządzenie to określa dopuszczalne formy realizacji dwóch obowiązkowych zajęć wychowania fizycznego, w ramach tygodniowego wymiaru godzin. Zajęcia te mogą być realizowane jako zajęcia lekcyjne, pozalekcyjne i pozaszkolne w formie zajęć sportowych, rekreacyjno – zdrowotnych, tanecznych lub aktywnych form turystyki. Dyrektor szkoły, po uzgodnieniu z organem prowadzącym i po zaopiniowaniu przez radę pedagogiczną i radę szkoły przygotowuje propozycje form realizacji dwóch godzin zajęć wychowania fizycznego. Propozycje powinny uwzględniać: 1) Potrzeby zdrowotne uczniów, ich zainteresowania oraz osiągnięcia sportowe w danej dziedzinie sportu lub aktywności fizycznej, 2) uwarunkowania lokalne, 3) miejsce zamieszkania uczniów, 4) tradycje sportowe środowiska lub szkoły, 5) możliwości kadrowe W sposobie realizacji dopuszcza się możliwość łączenia, w okresie nie dłuższym niż 4 tygodnie, dwóch godzin obowiązkowych zajęć wychowania fizycznego, z zachowaniem liczby godzin przeznaczonych na te zajęcia. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 7 lutego 2012 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. poz. 204) stanowi, że w trzyletnim okresie nauczania dla drugiego etapu edukacyjnego wychowanie fizyczne należy realizować w wymiarze co najmniej 385 godzin. W rozporządzeniu tym obowiązkowe zajęcia edukacyjne zostały obliczone na 32 tygodniowy rok szkolny, czyli wychowanie fizyczne powinno być realizowane w wymiarze 4 godzin tygodniowo. Proponowany program został skonstruowany z założeniem, że dwie godziny wychowania fizycznego realizowane są w systemie klasowo – lekcyjnym a pozostałe dwie, w formie obowiązkowych co do obecności a fakultatywnych co do treści zajęć szkolnych. [1] Podstawa programowa z komentarzami. Tom 8. Wychowanie fizyczne i edukacja dla bezpieczeństwa. Komentarz do podstawy programowej. MEN 2009