O pojęciu ironii z nieustającym odniesieniem do Sokratesa

Ironia jest dystansem. Człowiek zajmujący postawę ironiczną tworzy przede wszystkim dystans wobec samego siebie, ale też wobec przedmiotów świata i świata jako takiego. Ironia jest zatem metodą odróżniania, odróżnianie zaś - najpierw siebie samego od otaczającego podmiot myślący świata przedmiotów, od nich samych - jest niezbędną przesłanką wszeelkiego filozofowania. Sokratesa - pierwszy ironista w dziejach filozofii Zachodu - wyrwał wszystkich sobie współczesnych z substancjalności, pozostawiając ich nagich jak rozbitków z zatopionego statku. Zburzył rzeczywistość, dostrzegł idealność w oddali, musnął ją, lecz nie posiadł jej wcale. Albowiem ironiczny dystans - czynnik określający i determinujący jego filozofowanie - nie pozwolił mu zbliżyć się do przeczuwalnego zaledwie, lecz utrzymywanego na odległość ideału. Dystans ironiczny nie pozwolił mu doznać pełni, ale też dzięki niemu zachował on samego siebie. Ironia bywa okrutna, domaga się bowiem rezygnacji ze złudzeń. Ale ironia nie jest sama w sobie
niewrażliwa i odarta z łagodniejszych uczuć; już raczej jest rozgoryczeniem, że i ten drugi dysponuje czymś, na co ma ochotę. Ironia jest stałym przybliżaniem się i odchodzeniem, nieustannym krążeniem wokół przedmiotu, wątpieniem w jego substancjonalność i potwierdzeniem jej. Jak filozofia zaczyna się od wątpienia, tak godne tego miana życie człowieka zaczyna się od ironii.