Lato, gdy mama miała zielone oczy
| Tytuł oryginalny | Vara în care mama a avut ochii verzi |
| Forma wydania | Książka |
| Rok wydania | 2021 |
| Autorzy | |
| Kategoria | |
| Wydawnictwo | |
| Seria |
Materiały prasowe Aleksy, kipiący gniewem nastolatek, po ukończeniu szkoły zamierza pojechać z kolegami do Amsterdamu, zamiast tego jednak udaje się z matką na wieś do Francji. Mają spędzić razem lato. Ich trudna relacja powoli się odmienia, aż w końcu – na krótko – przechodzi w autentyczną bliskość.
Po latach, już jako uznany artysta, Aleksy powraca pamięcią do dni spędzonych z mamą i w swoim wściekło-lirycznym monologu stopniowo – w serii retrospekcji i narkotycznych malarskich wizji – dociera do istoty tego, co wówczas przeżywał i czuł.
„Tatiana Țîbuleac w swojej debiutanckiej powieści, świetnie przełożonej z języka rumuńskiego, opowiada o tej najpierwszej i najważniejszej więzi, jaką jest więź z matką. Opowiada w sposób zmysłowy, pełen melodii, nienawiści i czułości. Opowiada genialnie – jak nikt dotąd”.
Maciej Topolski
„Ból i piękno zawarte w tej książce dławią i zapierają dech. Jakby setki drobnych igieł wbijały się w ciało, przedostawały do żył i płynęły do serca. Aleksy snuje swoją cierpką balladę o kręgach traumy, wyśpiewuje gorzki lament, który zamienia się w poemat o nieubłaganym przemijaniu. Cierpienie zaklęte w głowach słoneczników, w polu ułamanych łodyg, w osieroconych sukienkach. Co pozostanie? Wspomnienia jak lśniące perły, tęsknota za zielonymi oczami matki, tkanka pamięci pokryta bliznami, a dla nas, czytelników – wszechpotężna moc literatury, która wysyca sensem pustkę losu”.
Małgorzata Rejmer
| Numer ISBN | 978-83-66505-24-7 |
| Wymiary | 124x194 |
| Oprawa | miękka ze skrzydełkami |
| Liczba stron | 152 |
| Język | polski |
| Fragment | Ruszyłem w milczeniu i szedłem po jej śladach, w stronę jej tajemnicy. Tamtego dnia mama była biała i długa niczym poranny cień i miała rozpuszczone włosy. Jak każdy człowiek ślepo za kimś kroczący, widziałem tylko jej pięty i plecy, poruszające się w dziwacznym rytmie, takim samym jak u tamtego delfina, którego widzieliśmy raz w delfinarium, dokąd mnie zabrała, żeby wybić mi z głowy samobójstwo. Rzepak pachniał mirrą, a powietrze czymś nowym i dobrym – jak pudełko z butami, których pragnęło się cały rok. [...] Nagle mama się zatrzymała, ja za nią, a wraz z nami wszystko to, co w tamten dzień było nam pisane. Potem złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą pośród smutnych i wielkich kwiatów, które patrzyły na nas swoimi zębatymi łebkami. Nie byłem już synem, ona nie była mamą. Stałem się wystraszonym śmiertelnikiem, a ona czarownicą przenoszącą swoją ofiarę w inny świat. Zrobiłem ostatni krok, a czas zamknął się za nami jakby zapięty na niewidzialny suwak. |
Podziel się opinią
Komentarze
Zobacz więcej: Proza literacka
