Krew Nieba

Urodził się we Lwowie. Czuł się Polakiem. Był Żydem. Pisał po francusku. Przeżył Holocaust. Rzucił na kolana francuską krytykę. Zastrzelił się z dubeltówki. O jego losie zadecydował drobny szczegół anatomiczny...

Wydana w 1961 roku powieść Piotra Rawicza Krew nieba wywołała we francuskiej prasie prawdziwą burzę.

Książka otrzymała Prix Rivarol, przyznawaną za najwybitniejszy utwór napisany po francusku przez nie-Francuza. Ze względów cenzuralnych nie doczekała się jednak przekładu na język polski.

Oryginalność jego najsławniejszej książki, "Krew Nieba", polega na tym, że Rawicz napisał coś innego niż zwykłą powieść dokumentalną. Czarny humor, ironia, dystans - to dość niezwykłe metody do opisu rzeczywistości strasznej - może rzeczywiście zbyt strasznej, by posłużyć się konwencjonalnym językiem przekazu.

Temat książki wydaje się dość ograny: jej narratorem jest Żyd ocalały z gett Wschodu, który opowiada o unicestwianiu setek tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci przez oddziały hitlerowskie, w czasie okupacji tamtych krajów. Jednak sposób, w jaki czyni to autor, burzy wszelkie schematy, jakimi posługiwali się - i nadal posługują - pisarze zajmujący się tym tematem.

Fabuła książki jest dość prosta: młody człowiek, Borys, czasem narrator, czasem główny bohater, młody baron, należący do arystokracji żydowskiej, przeżywa i opisuje okres zamknięcia Żydów w getcie, od wkroczenia oddziałów niemieckich, poprzez czas szukania ugody między ofiarą i oprawcą, aż do momentu, kiedy jasne się staje, że o żadnym porozumieniu nie może być mowy.

Borys - blondyn, znający doskonale język niemiecki, obeznany w historii i kulturze Niemiec nierzadko lepiej, niż najbardziej wykształceni mieszkańcy tego kraju, może uchodzić - i uchodzi - za nie-Żyda. Wraz ze swą młodziutką kochanką, narażając się na tysięczne niebezpieczeństwa, opuszcza getto i wiedzie egzystencję włóczęgi, podczas gdy społeczność żydowska jest bezwzględnie likwidowana.

W czasie swojej tułaczki doświadcza rozmaitych przygód, niektórych przerażających, innych tragikomicznych, wszystkich - absurdalnych. Początkowo udaje mu się uniknąć zdemaskowania, co więcej - wtapia się w tłum nazistów i antysemitów, nie rozpoznany przez nikogo, traktowany jako jeden z przedstawicieli narodów - owszem, skazanych na zagładę, ale nie natychmiast.

Jednak ukrywając swoją tożsamość ma cały czas świadomość, że największym ryzykiem nie jest groźba zdemaskowania przez innych ludzi - najgroźniejsza tajemnica kryje się w jego własnym ciele...

W końcu zostaje rozpoznany, uwięziony, torturowany - ale i tym razem udaje mu się wyjść cało, stosując olśniewającą - i zuchwałą - mistyfikację.