Jak Starbucks ocalił mi życie

Mając pięćdziesiąt lat Michael Gates Gill miał wszystko: duży dom na przedmieściach, kochającą rodzinę i pracę na kierowniczym stanowisku, która przynosiła mu sześciocyfrowy przychód. Jeszcze przed skończeniem sześćdziesiątki stracił to wszystko, poza wykształceniem na prestiżowym uniwersytecie i poczuciu, że wszystko mu się w życiu należy. Zaczęło się od utraty pracy. Następnie romans przekreślił dwadzieścia-cztery lata małżeństwa. A na koniec zdiagnozowano u niego wolno rosnący guz mózgu. W tym samym czasie ze związku pozamałżeńskiego urodził mu się syn. Gill nie miał pieniędzy, ubezpieczenia zdrowotnego i żadnych perspektyw. Pewnego dnia znalazł się w kawiarni Starbucksa na Manhattanie. Pijąc kawę latte – ostatni luksus, jaki pozostał mu w życiu – zastanawiał się nad swoim nieszczęściem i rozważał możliwości, które nie były zbyt optymistyczne. I wtedy spotkał dwudziesto-ośmioletnią kierowniczkę kawiarni Starbucksa, Crystal Thompson, która pół-żartem, pół-serio zaproponowała mu pracę. Ponieważ nie miał nic do stracenia, przyjął ją i w ten sposób przeszedł od picia kawy w garniturze Brooks Brothers do serwowania jej w firmowym, zielonym fartuchu. Po raz pierwszy w swoim życiu Gill należał w swoim środowisku do mniejszości – był jedynym starszym i białym facetem, pracującym w zespole młodych Afro-Amerykanów. Musiał pozbyć się wszystkich uprzedzeń, które wpajano w niego od najmłodszych lat życia i przyznać przed samym sobą, że praca, którą teraz wykonywał, była naprawdę ciężka. Praca, z którą młodzi współpracownicy, chociaż mieli o połowę gorsze wykształcanie i dwa razy więcej problemów niż on, świetnie sobie radzili. Pozostali pracownicy Starbucksa traktowali nowego kolegę z szacunkiem i uprzejmością – pomimo dzielących ich różnic. Gill zaczął z czasem odczuwać coś nowego: wdzięczność. Przejście na drugą stronę baru było dla niego momentem transformacji, który zmienił w jego świecie wszystko. Gdy pozbył się swoich starych nawyków i sposóbów myślenia, wyłonił się człowiek pełniejszy pokory, szczęśliwszy i łagodniejszy. Człowiek, który wszystkim, a szczególnie jego dzieciom, podobał się o wiele bardziej. Tłem dla historii Gilla jest pewien uniwersalny fenomen kulturalny: Starbucks. W niniejszej książce poznajemy od kuchni jedną z najlepiej rozpoznawalnych na świecie firm i dowiadujemy się, jak ona naprawdę działa, kim są pracujący tam ludzie i co uwielbiają (i nienawidzą) w swojej pracy. W miarę jak zacieśnia się przyjaźń między Crystal a Mike’m widzimy, ile dobrego może się przydarzyć, jeśli wyjdziemy poza ramy rasowe, klasowe i wiekowe po to, aby po prostu pomóc drugiemu człowiekowi. O AUTORZE Michael Gates Gill jest synem publicysty „New Yorkera”, Brendana Gilla. Autor tej książki pracował przez 25 lat na stanowisku dyrektora kreatywnego w agencji reklamowej J. Walter Thompson. Obecnie mieszka w Nowym Jorku, w pobliżu kawiarni Starbucksa, w której pracuje. Na razie nie ma żadnych planów emerytalnych i jak sam mówi, nie chce rezygnować z pracy, którą uważa na najlepszą, jaka trafiła mu się w całym jego życiu. OPINIE Wspaniała lekcja na temat poszukiwań samego siebie w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach – to dowód, że szczęście chodzi różnymi drogami – albo raczej, że szczęście czeka na każdego z otwartymi ramionami. – Dr. Wayne Dyer, autor książki „Pokochaj siebie” Lubię moją kawiarnię Starbucksa i zakochałem się w tej książce. To był cios emocjonalny i intelektualny – prosto w serce. Zawarty w niej komunikat, czym świat powinien się naprawdę zajmować, jest poruszający! - Denis Waitley, autor książki „Ziarna wielkości” Książka Jak Starbucks uratował mi życie potwierdza zasadę, że prosta, przyziemna, a czasem upokarzająca praca może pomóc przewartościować całe swoje życie i priorytety, a także dać nam całkowicie nowe życie. Przemówi do każdego, kto potrzebuje radykalnie nowego spojrzenia na świat, a to dotyczy większości z nas. Usiądź więc z filiżanką kawy i tą książką i rozpocznij drogę ku oświeceniu. – Thomas Moore, autor książki „W trosce o duszę”