Imre Kertesz

Urodził się w rodzinie żydowskiej.
W 1944 roku znalazł się w Oświęcimiu, skąd został przeniesiony do obozu w Buchenwaldzie, z którego został uwolniony w roku 1945. Po powrocie na Węgry, w 1948 roku, zaczął pracować w gazecie "Vilagossag", ale w 1951 został zwolniony, gdy gazeta przyjęła linię partii komunistycznej.

Po odbyciu 2-letniej służby wojskowej Kertesz pracował jako niezależny pisarz i tłumacz autorów niemieckich, takich jak Nietzsche, Schnitzler, Freud, Roth, Wittgenstein, Hofmannstahl i Canetti.

Swoją najgłośniejszą powieść, "Los utracony", opublikowaną w 1975 roku oparł na swoich doświadczeniach z pobytu w obozach koncentracyjnych. Pisarz nadał jej formę autobiografii.

Początkowo powieść nie odniosła sukcesu. Potem Kertesz napisał jeszcze powieści "Fiasko" (1988) i "Kadysz dla nienarodzonego dziecka" (1997), które razem z "Losem utraconym" tworzą trylogię.

Kertesz zyskał szerokie uznanie dopiero po przemianach roku 1989. "Los utracony" został uznany przez amerykańskich i europejskich krytyków za dzieło wybitne, jedną z najbardziej poruszających relacji obozowych. Powieść przetłumaczono na 14 języków.

Pisarz jest także autorem opowiadań i esejów. Jest laureatem wielu węgierskich i zagranicznych nagród literackich.

Laureat literackiej Nagrody Nobla otrzymanej w 2002 roku.