Grimm City. Wilk!

– Albero, możesz mi powiedzieć, co do chol… – Umilkł, widząc wściekłość malującą się na twarzy podkomisarza i jego wzniesioną nagle dłoń. Drugą ręką policjant dociskał słuchawkę do ucha, potakując raz po raz komuś, kto, wedle dochodzących Dragosavalija dźwięków, miał na nim spore używanie. – Oczywiście, panie sekretarzu – powiedział w końcu Albero. – Tak, właśnie zgłosił się podejrzany, dlatego… tak, jak najbardziej, jak tylko się czegoś dowiemy. Podejrzany? Dragosavalij mimowolnie sięg­nął ręką do czoła, a potem odwrócił w stronę Morta. Z twarzy lokaja jak zwykle nie sposób było niczego wyczytać, za to jego własna, był tego pewien, wyrażała teraz całą gamę emocji – od zdumienia przez krótką chwilę niepokoju po nawracającą ze zdwojoną siłą falę wściekłości. Czuł, że koniuszki uszu zaczynają go parzyć, że na twarzy rozkwitają mu plamy czerwieni, oczy zasnuwają się różową mgłą, a ślina nabiera gorzkawo-metalicznego posmaku. I już otwierał usta, by wrzasnąć, gdy nagle Albero odłożył słuchawkę na widełki, wyprostował się w fotelu i powiedział jedno słowo: – Wolf. Dragosavalij zamknął usta i potrząsnął głową, jakby właśnie się obudził. – Co z nim? – zapytał.