16z20
Dżuma, trąd, ospa, tyfus... Epidemie w dawnej Polsce
Na początku XVII wieku Kraków podczas epidemii został opuszczony przez tak dużą liczbę kupców, że trzeba było konieczne było zastawienie miejskich sreber, by zapłacić uchwalony przez sejm podatek. Oprócz kupców miasta opuszczali w pośpiechu także urzędnicy. W latach 1505-1506 z zapowietrzonego Krakowa uciekł m.in. zarządca mennicy i burgrabia zamku królewskiego.
Niektórzy urzędnicy miejscy przekraczali nie tylko granice „skażonych” miast, ale także granice zdrowego rozsądku: „Poznański burmistrz z grupą rajców i rodzinami w 1542 r. uciekli w różne strony: na Pomorze, na Śląsk i do Małopolski. Jeszcze dalej uciekła grupa rajców ze Lwowa w 1623 r. – po opuszczeniu ziem polskich postanowili przeczekać niebezpieczny okres na Węgrzech”.