Na Placu Diamentowym w Barcelonie nikt nie nosi diamentów. Dziś nosi się tam dżinsy i bawełniane koszulki, parkuje furgonetki. Na placu stoi posąg kobiety – nagiej, niezbyt ładnej, wychudzonej. Postać przenika przez ostrokrawędziastą płytę jakby z bólem wnikała w przyszłość. Poprzedzają ją spiżowe gołębie. To Natalia – Colometa, bohaterka książki. Turyści pewnie nieczęsto ją odwiedzają. W Barcelonie jest tyle efektowniejszych miejsc… O Barcelonie napisano tyle bardziej mitotwórczych powieści…
Mercè Rodoreda pisze w przedmowie, że planowała powieść w kafkowskim klimacie, z gołębiami „dławiącymi główną bohaterkę, od samego początku, aż do końca”. Najlepsze powieści rządzą się jednak własnymi prawami i dryfują w sobie tylko znanych kierunkach. Tak stało się i z Diamentowym Placem, na którym to placu, na początku lat trzydziestych ubiegłego wieku, młodziutka ekspedientka ze sklepu ze słodyczami zostaje porwana do tańca przez chłopaka, który nada jej nowe imię: Colometa - Gołąbka i zmieni całe życie, dodając mu intensywności i żaru.
Główna bohaterka przez następnych kilkanaście lat żyć będzie w kwadracie kilku ulic jako żona i matka, jako opiekunka setek gołębi, które miały, według jej męża, przynieść im dostatek, jako heroiczna bohaterka wojenna w codziennej walce o kawałek chleba dla dzieci. Romantyczna miłość szybko zamieni się w prozę życia, ale ta proza, choć uboga i skromna, oglądana oczami Colomety ma w sobie wiele poezji i piękna. Każdy przedmiot niesie w sobie opowieść, a ciche, kameralne życie w dzielnicy Gràcia i w niewielkim gronie znajomych okazuje się nadspodziewanie pełne i tętniące od emocji. Colometa – Natalia zdradza tu pewne powinowactwo z dziewczętami z Nowolipek, albo może Mercè Rodoreda – z Polą Gojawiczyńską .
Wznowiona po ponad czterdziestu latach, w przekładzie Zofii Chądzyńskiej, ta książka wpisuje się w najlepsze tradycje „powieści kobiecej” i pięknie opowiedzianych historii.