Dwie kobiety

Norbert przebywał już od tygodnia w Falkenau. Codziennie prawie widywał się z Elizą, poddając się coraz silniej jej niezwykłemu czarowi. Był zbyt uczciwy wobec samego siebie, aby nie zdawać sobie sprawy, że nie żywi dla Elizy braterskich ani przyjacielskich uczuć, lecz głęboką, gorącą miłość. Inne to było uczucie niż to, które niegdyś wzbudzała w nim Lena; przenikało w głąb duszy, napełniało serce błogim spokojem. Lecz choć ta miłość wzbudziła w nim pragnienie do nowego życia, choć wznosiła go nad poziom szarej powszedniości, to jednak jako człowiek honoru pojmował, że nie może wyznać swego uczucia Elizie, dopóki nie odzyska wolności. Z wielką radością zauważył, że Eliza odwzajemnia jego miłość, że kocha go tak szczerze i gorąco, jak on ją; jednocześnie jednak poczuł strach, ogarnęła go troska o najdroższą dziewczynę. Jak straszne wrażenie wywarłaby na niej wiadomość, że jest on żonaty. Była naturą prawą, szczerą, nie potrafiła maskować się, toteż otwarcie okazywała mu swoją skłonność. Nie należała do
kokietek, które igrają z mężczyznami, lecz nie ukrywała również z lękliwą pruderią czystych, świetlanych uczuć młodego serduszka. Eliza z uczuciem szczęścia spostrzegła, że Norbert ją kocha. Panował wprawdzie nad sobą, lecz oczy jego promieniały radością, gdy spoglądał na nią: okazywał jej niezwykłą serdeczność, starał się jak najwięcej przebywać w jej towarzystwie. Eliza nie wiedziała, że Norbert związany jest z inną kobietą - fragment.