Dubravka Ugrešić

Z wykształcenia jest literaturoznawczynią: opublikowała tom szkiców o literaturze rosyjskiej Nova ruska proza (1980) i antologię alternatywnej prozy rosyjskiej (1988).

Jako jedna z pierwszych, w wypowiedziach dla prasy krajowej i zagranicznej, prezentowała krytyczne stanowisko wobec chorwackiej polityki "zacieśniania horyzontów" i przyznawała się do niewybaczalnej "jugonostalgii". Wskutek nasilającej się nagonki prasowej zrezygnowała w 1993 roku z pracy na Uniwersytecie Zagrzebskim i wyjechała za granicę. Obecnie mieszka w Amsterdamie.

Dotychczasowy swój dorobek - książki dla dzieci; zbiory opowiadań, m.in. Poza za prozu (1978, Poza do prozy); powieści: Stefica Cvek u raljama zivota (1981, Stefcia Ćwiek w paszczy życia) i wyróżnione prestiżowymi nagrodami Forsiranje romana-reke (1989, przekład polski: Forsowanie powieści-rzeki, 1992) - podczas wędrownego życia na dobrowolnym uchodźstwie wzbogaciła o: Americki fikcionar (1993, Amerykański fikcjonarz), intrygujące połączenie reportażu i aktualnego dziennika lirycznego; cieszšcy się sławą książki kultowej zbiór esejów Kultura lazi (1995, Europejska Nagroda za Esej Charles Veillon, przekład polski: Kultura kłamstwa, 1998), a także "eseizującą" powieść o luźnej postmodernistycznej strukturze Muzej bezuvjetne predaje (1999, przekład polski Muzeum bezwarunkowej kapitulacji, w druku) oraz tom prozy eseistycznej Zabranjeno citanje (2000, Czytanie wzbronione).

"Dubravka jest ucieleśnieniem duchowej urody Chorwacji w literaturze" (Adam Michnik na okładce zagrzebskiego wydania Kultury kłamstwa). Jej książki to błyskotliwa intelektualnie analiza problemów współczesności ważnych dla nas wszystkich.