Cocto latere nobilitavit. O ceglanaych murach kościołów w średniowiecznego Krakowa

Do tytułowych rozważań o ceglanych kościołach średniowiecznego Krakowa wybrano reprezentatywne przykłady: najwcześniejsze, pokazujące recepcję ceramicznego tworzywa w wieku XIII i o sto lat późniejsze, z czasów swoistego apogeum rozwoju ceglano-kamiennej architektury w Małopolsce, nazywanej tradycyjnie „Kazimierzowską”. Są to kościoły klasztorne: Franciszkanów i Cystersów w Mogile oraz parafialne: Mariacki i Bożego Ciała na Kazimierzu. Dobór był także uwarunkowany nowymi odkryciami dokonanymi w tychże kościołach w trakcie niedawnych prac konserwatorskich. W toku narracji pojawią się także odniesienia do kościoła Norbertanek na Zwierzyńcu, warsztatowo związanego zarówno z cysterskim, jak i franciszkańskim, oraz do kościoła pw. św. Katarzyny przy kazimierskim klasztorze Augustianów, rozpoczętym równolegle z pobliskim farnym, ale nigdy niedokończonym zgodnie z pierwotnymi zamierzeniami. Wzmiankowana wyżej czwarta bazylika gotycka – dominikańska, mimo że największa z nich, nie będzie omawiana, ponieważ
neogotycka odbudowa niemal całkowicie zatarła pierwotne cechy warsztatowe.

Zakres analizy jest zróżnicowany, uwarunkowany przez materiał zabytkowy: stan zachowania i opracowania źródeł pisanych oraz stan zachowania źródeł materialnych, czyli murów i detali architektonicznych. O ile zasób źródeł pisanych nie ulega zmianom od dziesięcioleci, o tyle w wyniku badań architektonicznych i wykopaliskowych rozpoznanie źródeł materialnych sukcesywnie się powiększa.

Konfrontacja obu typów źródeł pozwala zmienić znacząco stan badań i zweryfikować wiele utartych poglądów. Jednakże w celu właściwej interpretacji dekoracji far Mariackiej i kazimierskiej, pozbawionych komentarza i oparcia w źródłach pisanych, poszerzono rozważania o ikonografię nie tylko figur, ale i całej przestrzeni sakralnej. Ponadto, każde dzieło architektury, zwłaszcza sakralnej, może być rozumiane jako tekst kultury. Powstawało w określonym kulturowym kontekście i było przez ówczesnych odbiorców „kulturowo doświadczane” i przeżywane. Zachowywało rzeczywistość o określonej strukturze i układzie znaczeń. Zawierało bowiem całe sekwencje komunikatów porządkujących czas i otaczającą przestrzeń. Kluczem do zrozumienia celu budowy ogromnych kościołów (trwającej całe dziesięciolecia) jest poszukiwanie tropów i symbolicznych sensów oraz odczytanie ich oryginalnych znaczeń. Wybrane kościoły, zarówno wczesne klasztorne, jak i reprezentacyjne – parafi alne, zostały potraktowane jako nośniki wielorakich treści do
uważnego czytania i wielowarstwowego interpretowania. Treści ideowe były bowiem najważniejszą przyczyną sprawczą każdej fundacji sakralnej i moderowały recepcję form architektonicznych, tendencji stylowych, wreszcie skutkowały sprowadzeniem muratorskich warsztatów z pobliskich bądź z odległych regionów artystycznych.