Autoteliczność, referencyjność, niewyrażalność

Składające się na tę książkę ujęcia postaw estetycznych siedmiu poetów (Bolesława Leśmiana, Jarosława Iwaszkiewicza, Tadeusza Peipera, Juliana Przybosia, Adama Ważyka, Władysława Sebyły i Józefa Czechowicza) podporządkowane są szerszej perspektywie. Autorka eksponuje uwikłanie utworu literackiego w nierozstrzygalne napięcie między "być" (autonomicznym dziełem sztuki, artefaktem) a "znaczyć" (przez odsyłanie do tak czy inaczej pojmowanej rzeczywistości) jako jeden z kluczowych wątków dyskursu estetycznego, rozwijanego w obrębie nowoczesnej autorefleksji literackiej. Z tego punktu widzenia konfrontacja postaw estetycznych siedmiu wybitnych poetów Dwudziestolecia Międzywojennego odsłania niejawny "podskórny" i nierzadko dramatyczny dialog poetyckich racji, regulowany zarówno osobistymi wyborami twórców, jak i usytuowaniem polskiej poezji wobec doświadczeń literatury europejskiej.