„Wojna na terenie Chorwacji, jak podaje Hrvatski leksikon (…) pod hasłem wojna domowa (…) zaczyna się w sierpniu 1991 roku od proklamowania serbskich okręgów autonomicznych, co stanowiło wstęp do ich odłączenia od państwa chorwackiego. W efekcie wojenno-policyjnych akcji Błyskawica i Burza, wiosną i latem 1995 roku, te okupywane regiony przywrócono Chorwacji, tworząc warunki do pokojowej reintegracji reszty terytorium okupywanego, czyli Vukovaru i Podunavlja.”
Fragment pochodzący z przypisów do powieści Rio Bar, silnie kontrastuje z jej narracją. Ivana Sajko abstrahuje od konkretu; nie podaje dat, cyfr, nazwisk. Pisze o wojnie jako zjawisku nieuchwytnym i niepoznawalnym. Niepojętym w swym koszmarze. W pewnym momencie Sajko porównuje wojnę do pracy przy taśmie produkcyjnej, bo za sprawą rutyny, człowiek bardzo szybko uczy się nie myśleć, tylko robić swoje. „(…) a kiedy nie myśli, jego głowa staje się zwykłym jajkiem – białko wokół żółtka, a wszystko razem podryguje w rytm hymnu.” W ramach stworzonych przez dramatyczną historię Chorwacji istnieją dramaty pojedyncze, osobiste, spersonalizowane. Mające mniejszy wydźwięk i jednocześnie większą siłę sugestii. W krajobraz absurdu i bezsensu wojny niepokojąco wpisują się zdemolowane wnętrza bohaterek książki. Kobiety Sajko mówią przez zaciśnięte zęby, krzyczą, płaczą… Opowiadają o życiu zdominowanym przez śmierć. Opowiadają o S. M., który ginie we własnym samochodzie zastrzelony przez mafię. Opowiadają o ojcu i
synu, którzy giną podczas nurkowania, bo dwaj kłusujący rybacy mylą ich z tuńczykami. Opowiadają o właścicielu Rio Baru najpierw szantażowanym, następnie zamordowanym przez „cudzoziemców”. Monologi kobiet Sajko są wolne od abstrakcyjnych idei patriotyzmu i ojczyzny. Bohaterki powieści nie dają się omamić propagandzie, marszom, defiladom, transparentom, pieśniom… polityce. Ostatecznie przegrane życie unieważnia wygraną wojnę; zwycięstwo narodu ma się nijak do zwycięstwa jednostki.
Ivana Sajko nie oszczędza czytelników.W jej prozie próżno szukać ładu i logiki. Dookreślenia czasu i miejsca. Wstępu, rozwinięcia i zakończenia. Wyrazistych postaci z precyzyjną i jednoznaczną charakterystyką. Klarownej fabuły. Narracja tworzona przez Sajko jest poszarpana, chaotyczna, pełna wewnętrznych napięć. Ale jak inaczej pisać o wojnie?