Robię swoje

Mimo iż w 1989 roku przestała istnieć cenzura, Młynarski nie zmienił sposobu pisania, nie zaczął uprawiać satyry uproszczonej, lecz nadal stosuje technikę aluzji czy niedomówienia. Autor prowadzi w ten sposób nadal swoistą grę z odbiorcą, podsuwając jedynie przesłanki, a wyciągnięcie wniosku pozostawiając publiczności. Te przesłanki dotyczą nowych absurdów, które przyszły na miejsce zwolnione przez absurdy dawnej rzeczywistości. Dramaturgię tomu układa chronologia. Czytelnik ma w ten sposób szansę prześledzenia satyrycznej kroniki ostatniego dziesięciolecia. Przesłaniem tomu jest walka o zdrowy rozsądek i wiara w potęgę ludzkiej inteligencji i wymiany myśli. Młynarskiego obchodzi także żywo los polskiej inteligencji jako klasy społecznej, uciekającej za polskiego kapitalizmu w powtórną wewnętrzną emigrację. W swej twórczości satyrycznej Młynarski wciąż wierny jest dewizie, że krótki wiersz czy piosenka winny prowokować do myślenia, nie mogą wszakże owego myślenia zastąpić. W sumie tom "Robię swoje" to
kolejna propozycja autora, który od 37 lat stara się satyrycznie komentować "coraz bardziej nas otaczającą rzeczywistość". Czytelnik sięgając po ten zbiór może liczyć na chwilę rozrywki, lecz także i refleksji, a przede wszystkim uśmiechu, Młynarski bowiem jest zdania, że najwspanialsza wspólnota, która łączy ludzi, to wspólnota poczucia humoru.