Zamroczenie

Fetor, szarość, brud, nuda, nijakość życia i brak perspektyw na lepszą przyszłość dla miejscowych mieszkańców – taki jest obraz postindustrialnej „ziemi jałowej” Joëla Egloffa. Mieszkańcy miasteczka, które opisuje, wiodą monotonne życie bez zdarzeń. Prawie wszyscy pracują w miejscowej rzeźni i łudzą się daremnie, że kiedyś opuszczą to miejsce.

W wolnych chwilach łowią ryby skarłowaciałe od ścieków i zanieczyszczeń oraz zbierają grzyby, które z tych samych powodów są niestrawne. Ta przerażająca monotonia i nijakość jest jednak opisana z ogromnym poczuciem humoru. Są tu wszystkie jego odmiany: czarny humor, ironia, pure nonsens... Ta filozoficzna mikropowieść porównywana jest przez krytykę literacką do utworów Becketta, Camusa, Celine’a czy Kafki.