6z17
Zygmunt Bauman
W eseju „Hochsztaplerzy w płynnej nowoczesności” Horubała punktuje z kolei eseistykę Zygmunta Baumana.Twierdzi, że najbardziej wyrazistą cechą jego, a także innych postmodernistów, pisarstwa jest „brak precyzji”:
„Wywody dotyczące rzeczywistości, miejsca kultury, kondycji człowieka stanowią pomieszanie diagnozy, projektu i wizji przyszłości. A przy tym antropologia, koncepcja człowieczeństwa, która nie wytrzymałaby próby zdrowego rozsądku, pozostaje zawsze niedopowiedziana, rozmywając się w płynnej narracji”.