Wykłady o Don Kichocie

Gdyby w roku 1951 Nabokov nie przyjął zastępstwa na Harvardzie, a wraz z nim obowiązku wygłoszenia cyklu wykładów o narodzinach gatunku powieści - być może nigdy nie przestudiowałby Don Kichota, gdyż miał go za utwór sztampowy i prostacki. Rzetelność wykładowcy opłaciła się stokrotnie: Nabokov odkrył, że powszechnie przyjęta interperetacja Don Kichota jako nostalgicznej bajki o sentymentalnym, gamoniowatym Błędnym Rycerzu i jego głupawym, lecz poczciwym Giermku to mit i banał, nie znajdujący potwierdzenia w tekście Cervantesa.
Zachwycony odkryciem w Don Kichocie księgi krwawej i okrutnej, a do tego przemyślnie skonstruowanej w myśl zasady "w tym szaleństwie jest metoda", Nabokov długo poszukiwał najlepszego sposobu zaprezentowania swych relacji, zmieniając kilkakrotnie plan wykładów - od Streszczenia z komentarzem, poprzez analizę systemową Zwycięstw i klęsk, po ostateczną wersję Omówienia problemowego.
Chwała Fredsonowi Bowersowi, redaktorowi Wykładów o Don Kichocie, że udostępnił nam wszystkie trzy warianty, jakże świetnie się uzupełniające.