Przywilejem bycia dzieckiem jest niewątpliwie to, że wypada, a wręcz należy widzieć rzeczywistość trochę inaczej, niż dorośli. Nie da się ukryć, że takie „widzenie” jest barwniejsze, ciekawsze, nieograniczone i fascynujące. Świat kryje wiele tajemnic, które należy poznać i zinterpretować według dziecięcych możliwości – a te bywają niesamowite. Znakomity przykład stanowi Henryśka Hopskakiewicz, główna bohaterka cyklu książek dla dzieci Martine Murray. Henryśka – wielka odkrywczyni, Henryśka – drugiej takiej wspaniałej nie znajdziecie oraz Henryśka dostaje list to książeczki, które warto polecić głównie dlatego, że zawierają sporą dawkę zabawy, a jednocześnie uczą – mimochodem, bez natręctwa edukacyjnego. Poprzez żart słowny, sytuacyjny, absurdalne zdarzenia i bogactwo wyobraźni Henryśki, ważne treści łatwiej trafiają do świadomości dziecka. Mała bohaterka odkrywa nieznane lądy i nieznane dotąd uczucia, emocje i prawdy o świecie dorosłych i dzieci. Przygląda się, obserwuje i wyciąga samodzielnie wnioski,
czasem korzysta z wiedzy dorosłych, odważnie stawiając pytania, na przykład o miłość, przyjaźń, poświęcenie. Buduje dzięki temu listę priorytetów i rzeczy mniej ważnych. Henryśka odkrywa, że własne pragnienia nie są pierwszorzędne, jeśli należy ustąpić komuś, kogo się kocha. Przyjaźń jest istotna i potrzebna każdemu, samotność dręczy i zniechęca do podejmowania wyzwań, z przyjaciółmi można więcej.
W krótkich opowieściach nawarstwia się mnóstwo niesamowitych zdarzeń, w narracji jest wiele dynamiki, nie ma czasu na nudę i wytchnienie. Bohaterkę stale coś popycha do działania lub snucia opowieści. Henryśka zna swoje możliwości i chętnie o nich opowiada – o tym, co lubi, co sprawia jej przyjemność.., a jeśli coś nie idzie jak trzeba wykrzykuje szeezaaamageeza!!! Mała bohaterka zręcznie bawi się słowem, wykorzystuje ich podobieństwa, konteksty, znaczenia, żongluje dźwiękami mowy. Henryśka ma bogaty zasób słów i zdolności słowotwórcze. Wprowadza nieznane wyrazy do dziecięcego słownika. Pokazuje również, że słowa mogą być „brzydkie” i lepiej ich nie powtarzać. Wyobraźnia bohaterki, to nie tylko feeria obrazów, ale również feeria słowotwórcza.
Książka porusza także elementy tabu, które mogą wydawać się nieestetyczne i niewskazane w opowieściach dla dzieci. Tymczasem Henryśka bez oporów mówi o tym, że jej młodszy braciszek: „Ślini się i ślini bez przerwy, ale jest w końcu tylko dzieckiem i nic na to nie poradzi. Nic na to nie poradzi, że robi niezręczne, wstydliwe rzeczy, takie jak kupka, bekanie i sapanie”. Bez zahamowań również opisuje napotkanego w krainie własnej wyobraźni flejtucha, który dodatkowo zilustrowany – nie pozostawia wątpliwości, że jest zaniedbany i budzi odrazę. Cóż, człowiek to również ciało, które rządzi się swoimi prawami i to także warto wiedzieć, chociażby po to, aby mieć nad nim kontrolę. Henrśyka już wie, dorastając wszystko się zmienia: „Na całe szczęście ja nie jestem dzieckiem, bo lubię być dostojna, co znaczy, że korzystam z toalety, chodzę jak królowa i jem lody bez dekorowania nimi całej twarzy”. Rodzice Henryśki stoją poniekąd obok całej historii, ponieważ nie doświadczają świata tak jak ich córka, nie widzą
latających wróżek, Szeroko Obszernego Długiego Odjazdowego Wybrzeża Zagubionych Skarpetek, wyspę Ryśki – a kim jest Ryśka? Tylko Henryśka umie to dobrze wytłumaczyć. Ogląd tego świata podziela jej przyjaciółka Oliwka Idzikowska. Ważne miejsce zajmuje także pies Małgośka oraz wujek Grześ, który stanie się pretekstem, aby zapytać o stan zakochania. Cykl książek z Henryśką Hopsakiewicz jest ciekawie opracowany edytorsko. Swobodne użycie czcionki, graficzne zabawy z typografią, połączone z ilustracjami tworzą interesującą całość. Henryśkę warto czytać i oglądać. Przyjemna lektura.