Źle się dzieje w krainie zwanej Przygraniczem. To znaczy – żeby wszystko było jasne – tutaj z zasady od zawsze wszystko szło źle. Ale teraz dzieje się tak, że owo dotychczasowe „źle” stało się bladym tłem dla „źle” obecnego. Krucha równowaga sił sprawujących kontrolę nad głównym miastem Przygranicza zwanym Fortem chwieje się coraz bardziej, a przemoc rodzi coraz większą przemoc. W dzielnicach zamieszkałych przez mutantów grasuje seryjny morderca ochrzczony „Kucharzem”, który pozostawia po sobie kolejne trupy z wyrwanymi kręgosłupami. Coraz bardziej prześladowani odmieńcy w końcu podnoszą krwawy bunt, który stopniowo rozlewa się po mieście. Z ulic znikają bez wieści dzieci, szczególnie takie, które wykazują pewne uzdolnienia magiczne.
Z ust do ust szerzy się plotka o nowym eliksirze o niespotykanym działaniu. Do tej pory narkotyczny specyfik o nazwie „Magister” pomagał czasowo zwiększyć potencjalnym magom swoją moc. Teraz „Supermagister” ma z każdego człowieka móc uczynić potężnego maga i to na zawsze. Wielu jest takich, którzy pragną w ten sposób zyskać władzę nad innymi. Nic więc dziwnego, że każdy, kto dopytuje się o dilerów czy producentów rewelacyjnego eliksiru, naraża się na to, że zostanie uciszony. Także na zawsze. Czy wytwarzanie „Supermagistra” łączy się w jakiś sposób ze wspomnianymi wyżej tragicznymi wydarzeniami?
Zagadkę tę próbuje rozwiązać główny bohater cyklu Pawła Kornewa, Sopel vel Śliski. Wciąż manipulowany przez kolejnych rozdających karty w Przygraniczu, stara się prowadzić własne śledztwo. Wykorzystuje do tego wcześniejsze kontakty, starych znajomych i swoje zwykłe (walka wręcz i bronią wszelaką) i niezwykłe („magiczne widzenie”) umiejętności. Jego najważniejszym orężem jest jednak mocny charakter i niewzruszony system wartości, którymi się kieruje. Jak się jednak okazuje, i na tej twardej skale znajdą się słabsze miejsca, które mogą wykorzystać wrogowie, by uderzyć w bohatera. Dla Sopla takim czułym punktem jest najbliższa mu osoba, czyli jego była dziewczyna Katia, która wprowadza się do niego wraz z... obecnym mężem. Ostatecznie osłabiony fizycznie i psychicznie twardziel staje się ofiarą kolejnej intrygi na najwyższych szczeblach władzy Fortu.
Druga część Czarnych snów zawiera kolejne rozdziały powieści i oczywiście jest bezpośrednią kontynuacją części pierwszej. Wcale nie przynosi jednak ostatecznych rozwiązań, których spragnieni są czytelnicy. Stanowi po prostu kolejną porcję peregrynacji Sopla, które rodzą więcej nowych pytań niż dają odpowiedzi. Główny nurt akcji przez większość czasu posuwa się raczej niemrawo. Bohaterowie gdzieś chodzą, jedzą, palą, piją, albo rozmawiają o tym, co właśnie robią. Tylko z rzadka następuje nagły i niespodziewany fajerwerk akcji, budzący grozę swoją gwałtownością i okrucieństwem. W dalszej części książki te proporcje ulegają pewnemu wyrównaniu i opisywane wydarzenia zyskują na dynamice, a napięcie pojawia się dużo częściej.
Zastanawiające jest, z jaką lubością rosyjscy fantaści kreują światy, w których rządzi przemoc i zniszczenie, a ludzie z mozołem walczą o przetrwanie (vide seria „Metro 2033”). Czy to odzwierciedlenie traumy przeszłości, niewesołych odczuć dotyczących teraźniejszości, czy obaw o kształt przyszłości? Czy kluczem do odczytania również cyklu o Soplu jest doszukiwanie się analogii pomiędzy Przygraniczem a współczesną Rosją, w której „normalność” to pojęcie bardzo względne? Czy też kreacja świata wiecznej zimy jest po prostu zwykłym zabiegiem twórczym, mający na celu uatrakcyjnienie fabuły? W tym ostatnim przypadku bohater skonfrontowany z niezwykłymi okolicznościami odgrywa rolę współczesnego gladiatora, który musi radzić sobie z przeważającymi siłami wroga ku uciesze publiczności. Komu niestraszny siarczysty Mróz, tudzież twarda męska proza w klimacie urban fantasy, niechaj sam się przekona, która z powyższych interpretacji jest bardziej uprawniona.