Władysław Stróżewski

Władysław Stróżewski studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim pod kierunkiem prof. Stefana Swieżawskiego i o. prof. Mieczysława A. Krąpca. Od 1957 do dziś pracuje na Uniwersytecie Jagiellońskim, najpierw jako asystent Izydory Dąmbskiej. Mistrzem jego stał się również Roman Ingarden.

Uczestnicząc w seminariach i słuchając wykładów obojga profesorów odbył, jak mówi, drugie studia filozoficzne. Habilitacja uzyskana w 1968 dotyczyła historii problematyki negacji. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Ontologii Instytutu Filozofii UJ. Od początku swego pobytu w Krakowie wiąże się też ze środowiskiem skupionym wokół "Znaku", pracuje w kierowanej przez Hannę Malewską redakcji tego miesięcznika. Od roku 1992 jest redaktorem reaktywowanego przez siebie Kwartalnika Filozoficznego.

Ulubioną formą pisarską Stróżewskiego jest niedługi esej lub rozprawa, stąd większość jego książek to zbiory tekstów: Istnienie i wartość (1981), W kręgu wartości (1992), Istnienie i sens (1994). Wyjątkiem więc jest tu dzieło, jak dotąd, najważniejsze: Dialektyka twórczości (1983). Wykłady o Platonie. Ontologia (1993) są z kolei zapisem innej formy, której także jest mistrzem.

Obszerne wprowadzenie do Cypriana Norwida O muzyce należy do gatunku tekstów w całym dorobku Stróżewskiego najbardziej porywających: analiz i interpretacji dzieł sztuki, przede wszystkim poezji. Niezwykle istotna jest także działalność dydaktyczna Władysława Stróżewskiego: wykłady historii filozofii i ontologii na UJ, estetyka na KUL, a potem w krakowskiej Akademii Muzycznej, wreszcie metafizyka w Kolegium 00. Dominikanów w Krakowie.

Na wykładach niezmiennie gromadzą się tłumy, nie tylko adeptów filozofii. Podobnie dzieje się na seminariach, które uczą przede wszystkim uważnego czytania i rozumienia tekstów. Prof. Stróżewski dochował się już trzydziestu kilku doktorantów, a większość krakowskiego środowiska filozoficznego uważa go za swojego mistrza.