Wieniec i burza

Wieniec i burza to podróż ku pierwotnym głębinom ludzkiej psyche, zapis próby uchwycenia, zgłębienia i wypowiedzenia niewypowiadalnego, niepoznawalnego, nieobjawionego; cofnięcia się ku początkowi, ku praczasom; momentowi stwórczego „fiat”, ku procesowi wyłaniania się Czegoś z pierwotnej Nicości. Jest to podróż ku światu mitycznemu, archaicznemu; ku światu rzeczywistości transcendentnej, sakralnej. Mistyczno-filozoficzna poezja Alana Migonia to opowieść o rozbłyśnięciu światła łaski; o rozkoszy oglądania tego, co istnieje; o pogrążeniu się w ciemnej nocy duszy, w której piekło i niebiosa stają się rzeczywistością; o tym, jak pradoświadczenie targa egzystencją zwyczajnej jednostki, każąc wyruszyć jej w podróż ku pierwotnej otchłani; o źródle i zasadzie rzeczy ukrytej w głębinach samego człowieka, w ludzkiej duszy, by odsłonić to, co pierwotne, ukryte i boskie w świecie i w człowieku… Wydźwignięciem może być jedynie dążenie do ponownego rozniecenia świętego ognia; płomienia transcendencji, który wydaje się gasnąć w obliczu terroru świata oraz pozbawionej obecności boskiego elementu, ziemskiej egzystencji człowieka.

O Autorze

Alan Migoń — młody poeta i filozof. Inspiruje go filozofia grecka (przede wszystkim neoplatonizm, jak i starożytne nurty misteryjno-religijne, hermetyzm i gnostycyzm), filozofia i teologia hellenistyczno-chrześcijańska, którą pragnie łączyć z chrześcijańską mistyką spekulatywną oraz filozofią Jakuba Boehme, Mistrza Eckharta oraz filozofią woli Schellinga i filozofią ducha Hegla.