Wdowa po kwartecie smyczkowym

Szedłem tego wieczoru ulicą Klasztorną, wzdłuż muru, za którym położony jest klasztor Sióstr Solenizantek. Nagle coś wielkiego, mokrego zwala się na mnie tak, że padam, powalony tym czymś. Próbuję się ruszyć, rozgarnąć, rozejrzeć się i już po chwili nie mam wątpliwości, że jestem przywalony zakonnicą.
- Dlaczego siostra na mnie z góry, w ten sposób? - Zeskoczyłam z muru, bo przelazłam przez mur, i akurat na pana, niechcący, bardzo przepraszam... - Uciekłam, wie pan, z klasztoru. Dość mam tej dyscypliny, klauzury i innych. Chcę rozpocząć nowe życie. Wolne, swobodne... Błagam, niech mi pan pomoże, zabierze mnie stąd czy jak... Gdzież ja się, nieszczęsna, podzieję w taką ulewę.