Warszawskie wersety

Szaleńcza groteska nawiązująca do najlepszych tradycji Witkacego i Gombrowicza. Książka opowiada o młodym człowieka już po drugiej stronie współczesnej kultury – w postmodernistycznym świecie, gdzie wszystko wolno i nic nie wiadomo. Bohater poszukuje miłości pewnej Kobiety, ta zaś uwikłana jest w skomplikowane gry o swą tożsamość płciową, ponieważ, jak całe środowisko opisywane przez Sufina, jest w tym względzie kompletnie zdezorientowana. Opowieść o tych jeszcze niezbyt dobrze rozpoznanych literacko sprawach nie pozwala czytelnikowi na chwilę znudzenia, dzięki niesłychanemu tempu, oraz – szczególnie wyróżniającemu książkę – użyciu języka: parodia mowy SMS-ów i internetowych czatów, której dokonuje tu autor, jest zaiste doskonała.

Debiut młodego, dwudziestodwuletniego autora imponuje inteligencją, dowcipem, świetnym wyczuciem chaosu mentalno-językowego współczesnej kultury.