Umbrella Academy tom 3: Hotel Niepamięć – recenzja komiksu wydawnictwa KBOOM

Na polskie wydanie trzeciego tomu "Umbrella Academy" trzeba było czekać aż 9 miesięcy po przeczytaniu poprzedniego, który nota bene rozszedł się na pniu i lada dzień (luty 2021 r.) doczeka się drugiego wydania. Miłośników talentu i kreatywności Gerarda Waya (scenariusz) i Gabriela Ba (rysunki) nie trzeba przekonywać, że warto było uzbroić się w cierpliwość. A jeśli ktoś zna "Umbrella Academy" tylko z serialowej wersji Netfliksa, to niech mają świadomość, że omija ich jeden z najlepszych komiksów supermocami. I niech czym prędzej nadrobią zaległości.

Bardzo lubię komiksy superbohaterskie, przy czym od dawna wyżej sobie cenię takie serie jak "Czarny Młot" Jeffa Lemire'a niż kolejne historie Marvela i DC schodzące z taśmy produkcyjnej. Lemire (a wcześniej oczywiście Alan Moore) spojrzał na bohaterów w pelerynach i z laserami w oczach z zupełnie innej perspektywy. Odarł z patosu, wtłoczył w nich człowieczeństwo. I choć na pierwszy plan wysunęły się wątki obyczajowe, to autor nie zrezygnował z rozrywkowego, przygodowego charakteru opowieści. Wyszła z tego znakomita mieszanka, którą polecam na każdym kroku.

Cały akapit dla Lemire'a i jego komiksu w recenzji "Umbrella Academy" to nie przypadek, gdyż to właśnie kanadyjski scenarzysta i rysownik popełnił przedmowę do trzeciego tomu serii - "Hotel Niepamięć" wydanego w Polsce przez KBOOM. I doskonale uchwycił wyjątkowość komiksu Waya i Ba.

Lemire chwali kolegów po fachu, że wymyślona przez nich historia to "wir szalonych i zdumiewających wydarzeń", które pozostają "ludzkie, połamane i ogromnie przekonujące". Autorzy wzięli na warsztat klasyczną koncepcję rodem z "X-Men", gdzie grupa młodych ludzi szkoli się na superbohaterów pod okiem charyzmatycznego mentora. Ale poza tym "Umbrella Academy" nie ma wiele wspólnego ze znanymi i wyświechtanymi motywami.

"Hotel Niepamięć" miesza style i nastroje, bawi konwencją i zaskakuje na każdym kroku. To komiks intrygujący, zabawny i błyskotliwy. Celowo nie opisuję fabuły, gdyż Way tak poprowadził narrację, że jakiekolwiek skrótowe omówienie nie miałoby żadnej wartości.

Dość powiedzieć, że scenarzysta jest konsekwentny w swoim "szaleństwie", mnoży zwariowane sceny i postacie, skacze po wątkach i liniach czasowych. Rodzi to chaos, ale w pełni uzasadniony i prowadzący do satysfakcjonującego finału. Czy może raczej powinno się napisać - do nowego rozdania kart, po którym znowu trzeba będzie uzbroić się w cierpliwość.