Książek Sparksa można nie lubić, ale z faktami się nie dyskutuje – wszystkie pozycje, jakie do tej pory wyszły spod jego pióra w niedługim czasie po wydaniu stawały się bestsellerami. Inaczej być nie może również w przypadku tej powieści.
Jej bohaterką jest trzydziestoparoletnia Katie, która przybywa do małego nadmorskiego miasteczka, by zacząć od nowa swoje życie. Początkowo nieufna, stara się unikać bliższych kontaktów z ludźmi, wśród których przyszło jej zamieszkać, lecz z czasem stopniowo otwiera się na nich i to, co mogą zaoferować jej zranionej duszy.
W tej powieści, jak to u autora, mamy wątek nadprzyrodzony, mamy rodzącą się powoli i nieśmiało miłość, mamy pięknie sportretowane ojcowskie uczucia, mamy wreszcie bolesny sekret z przeszłości i jego wpływ na teraźniejsze losy bohaterów. Jest motyw utraty ukochanej osoby, jest próba zerwania z trudną i dramatyczną przeszłością, są wreszcie inne, nie mniej ważne wątki, o których szczegółowo wspominać nie wypada w trosce o tych, przed którymi jeszcze ta lektura. A do tego bohaterowie – każdy z bagażem niełatwych doświadczeń, poraniony przez życie, usiłujący na gruzach tego, co było, zbudować coś, co przyniesie jeszcze radość, na którą już się straciło nadzieję.
Dość powiedzieć, że na kartach tej książki jest wszystko to, czego potrzeba, by można było powiedzieć, że przeczytało się solidny kawałek literatury – niewydumany, realistyczny i interesujący.Z odpowiednią dozą wzruszeń i nadziei na to, że mimo wielu trudności i ciągłych kłopotów jeszcze może być dobrze. Troszkę naiwnie, do czego też można się już przyzwyczaić, czytając od dłuższego czasu tegoż autora, ale, zapewniam, wcale nie razi to w trakcie czytania. Pewnie dlatego, że szczęście przychodzi po trudach i nie jest cukierkowe. Sparks wie, gdzie leży granica kiczu i stara jej się nie przekraczać, co do tej pory całkiem nieźle mu wychodzi.