„Chcę poznać Boga i własną duszę, i nic więcej” – ta myśl, sformułowana pod koniec IV w. n.e. przez św. Augustyna, na kolejne wieki nadała kierunek chrześcijańskim poszukiwaniom filozoficznym i duchowym. O tym, jak trudne zadanie postawił sobie i swoim następcom zacny Ojciec Kościoła, niech świadczą trudne do rozstrzygnięcia dylematy, przed którymi stają wszyscy ci, którzy na drogę rzeczonego poznania wstępują. Zazwyczaj bowiem okazuje się, że stojąc na gruncie określonej teorii – psychologicznej, filozoficznej czy religijnej – zmuszeni są oni wyniki swoich dociekań do owej teorii dopasowywać. A tym samym jakąś część dostępnej wiedzy ignorować, jakimś swoim odczuciom zaprzeczać, jakieś wątpliwości pozostawiać bez zadowalającego wyjaśnienia.
Na zgodną z augustiańskim wskazaniem drogę do samopoznania wstępuje Imriel, główny bohater powieści Jacqueline Carey. Jest on w o tyle nieciekawej sytuacji, że musi borykać się z bagażem niechcianego dziedzictwa i traumatycznych przeżyć z dzieciństwa. Narodziny chłopca miały posłużyć jego rodzicom – zdrajcom ojczyzny – do osiągnięcia własnych celów politycznych. Z kolei, kiedy w wieku kilku lat Imriel został porwany przez handlarzy niewolników, trafił do istnego piekła na ziemi – haremu tyrana owładniętego pasją niszczenia. Cierpienia, których bohater tam doświadczył, pozostawiły głębokie rany w jego psychice.
Potomek Kusziela, opisujący kilka lat z okresu wchodzenia przez Imriela w dorosłość, rozpoczyna drugą odsłonę cyklu zapoczątkowanego przez * Strzałę Kusziela. Powieściowy świat, stworzony przez autorkę, to przypominająca późne średniowiecze rzeczywistość alternatywna, w której działają metafizyczne i magiczne siły bezpośrednio wpływające na ludzkie życie. Pierwsza trylogia opowiadała o dramatycznych losach Fedry, będącej najsłynniejszą kurtyzaną Terre d’Ange – krainy na terenach odpowiadających Francji. D’Angelini czczą boskiego wnuka Eluę i wcielają w życie jego przykazanie: „Kochaj, jak wola twoja”. *Nic więc dziwnego, że zarówno sprawy religii, jak i erotyki, znajdują swoje mocne odzwierciedlenie we wciągającej prozie Carey.
W drugiej trylogii Fedra schodzi na dalszy plan, zaś główną postacią staje się Imriel, którego uratowała z niewoli i adoptowała. Kiedy chłopak zaczyna dojrzewać, budzą się w jego sercu nieznane wcześniej namiętności, z którymi nie potrafi sobie poradzić. Jest to dla niego o tyle trudniejsze niż dla jego rówieśników, że jako „trzeci w kolejce” do królewskiego tronu musi również nieustannie stawiać czoła intrygom knutym przez jawnych i ukrytych wrogów. Próbując zgłębić swoją prawdziwą naturę, Imriel nawiązuje kontakt z rodziną swojej matki, eksperymentuje w życiu erotycznym i towarzyskim. W końcu, po osiągnięciu pełnoletniości, postanawia odciąć się od dworskich machinacji, opuszcza dom przybranych rodziców i wyrusza do Tyberium (będącego odpowiednikiem Rzymu), aby rozpocząć studia.
Właśnie podczas tej eskapady rozgrywa się najciekawsza część jego przygód, zyskujących na dramatyzmie, gdy chłopak zostaje wciągnięty w wojnę pomiędzy dwoma książętami walczącymi o kontrolę nad pewnym miastem. Co dla samego Imriela zaskakujące, kolejne ciężkie przeżycia zdają się niwelować jego wcześniejsze traumy, stając się ważnym etapem na drodze do samopoznania i dojrzałości. Ze względu na autentyzm przeżyć bohaterów i talent narracyjny autorki, jej proza mocno angażuje czytelnika emocjonalnie, a także trzyma w napięciu niezależnie od tego, czy opisuje krwawą wojnę, czy subtelne gry psychologiczne. Cała galeria postaci drugoplanowych oraz barwny, plastyczny, kompletny i komplementarny obraz świata, czynią wykreowaną przez Carey fabułę niezwykle wiarygodną i przekonującą. Podobnie zresztą, jak to miało miejsce w przypadku wcześniejszych części cyklu.
Nieodparty magnetyzm prozy amerykańskiej autorki wynika również z tego, że głównym tematem najnowszej powieści uczyniła kwestie da człowieka uniwersalne, w większym lub mniejszym stopniu dotyczące każdego z nas. A przynajmniej każdego, kogo w pewnym momencie życia dręczyły pragnienia, którym wyraz dał św. Augustyn, i te, które stały się udziałem bohatera Potomka Kusziela. Nie ustając w wysiłkach poznawania samego siebie, Imriel próbuje stać się czymś więcej niż tylko bezwolnym narzędziem potężnych sił warunkujących ludzkie życie: biologicznego i duchowego dziedzictwa przeszłych pokoleń, jak również własnych żądz i namiętności.
Kolejną uniwersalną kwestią, która staje się przedmiotem dociekań Imriela, jest miejsce miłości w życiu człowieka i w Bożych planach.Także i tutaj Carey nie daje na pytania stawiane przez bohatera odpowiedzi banalnych i prostych. A te, które proponuje, skłaniają do myślenia, do wychodzenia poza szablony i schematy narzucone przez wzorce życia społecznego, kulturę i religię, zmuszając do uruchomienia własnej wrażliwości i wyobraźni. Z tych też względów, proza Carey najmocniej przemówi do osób o umysłach otwartych i niedogmatycznych, stanie się zaś celem ataków wszelkiej maści fanatyków, którzy obawiają się własnych uczuć i myśli. Innymi słowy, nikogo nie pozostawi obojętnym, co chyba jest najlepszym wyróżnikiem dobrej literatury.