Wenus w futrze - Leopold von Sacher-Masoch (fragment)
„Warto przypomnieć, że Wenus w futrze jest najbardziej znaną i typową opowieścią Sacher-Masocha, w której opisane zostały praktyki masochistyczne, od czasu jej opublikowania futro i pejcz należą do stałych rekwizytów literatury masochistycznej. Futro jest fetyszem dla mężczyzny, a pejcz jest instrumentem rozkoszy.
Oprócz tego Sacher-Masoch opisał tu ciekawe zjawisko rozszczepienia uczuć u kobiety. Polega to na tym, że Wanda kocha Seweryna i nie chce go bić. Ponieważ jednak chce mu sprawić rozkosz, więc go bije. Dając rozkosz, sama ją przeżywa. Trudno tu przy tym rozgraniczyć, ile satysfakcji osiąganej jest przez nią w wyniku dawania rozkoszy, a ile — z rozbudzonej potrzeby dręczenia.
Dając rozkosz i dręcząc — równocześnie rozczarowuje się i obserwuje u siebie obniżanie się zaangażowania uczuciowego wobec Seweryna, ponieważ obraz mężczyzny zniewolonego sprzeczny jest z obrazem mężczyzny, którego pragnie i który może jej imponować. W ten sposób spełnienie aktu masochistycznego zawiera w sobie elementy destrukcji w zakresie więzi uczuciowej” – pisał w 1989 roku we wstępie do powieści Sacher-Masocha prof. Kazimierz Imieliński.