obóz auschwitz

Największym postrachem Żydów ukrywających się przed Niemcami podczas II wojny światowej byli ludzie, którzy w zamian za pieniądze zajmowali się ich tropieniem i wydawaniem na pewną śmierć. W Berlinie najbardziej osławionym Greiferem ("łapaczem") wcale nie był fanatyczny nazista ani nawet Niemiec, lecz… Żydówka – Stella Kübler.

Od babci usłyszała: "Dlaczego mi to zrobiłaś? Dlaczego ja żyję? Ja chciałam umrzeć. Nie mogę już o tym myśleć". To wtedy Wiola Rębęcką-Davie dowiedziała się, co zrobili jej babci żołnierze Armii Czerwonej.

Pasiaków w obozach szybko zaczęło brakować. Odzież cywilna, która musiała je zastąpić, stanowiła już pełen przekrój strojów – od sukni balowych po narciarskie kombinezony. Obrazowi obozu bliżej do koszmarnej groteski niż uporządkowanego więzienia - Karolina Sulej w książce "Rzeczy osobiste" pokazuje życie i śmierć w obozach koncentracyjnych z zupełnie innej niż dotąd strony: przez pryzmat panującej tam mody.

Mogły się malować, palić papierosy, codziennie myć. Ustawiały się do nich kolejki. Pracowały w Auschwitz w bloku numer 24. To pierwszy budynek po lewej za bramą z napisem ”Arbeit macht Frei”. W dziesięciu obozach koncentracyjnych na terenie III Rzeszy i okupowanej Polski działały domy publiczne. Zwykły burdel w najstraszliwszej niemieckiej fabryce śmierci? Tak, ale aż do dziś nie mówiło się o tym głośno. Przeczytaj premierowo fragment książki Piotra Zychowicza - ”Niemcy”.