Sześć minut przed czasem

PISZE piórem rasowego prozaika, świadomie bawiąc się językiem, komentuje, naśladuje, ironizuje. RYSUJE jak wytrawny karykaturzysta, dzięki czemu w naszej pamięci pozostają: sąsiad z drugiego bloku, zgarbiona staruszka, listonosz, żebraczka, dozorca. GRA z całym mistrzostwem swojego talentu: siebie w niebieskiej sukience, koleżankę szukającą pracy, miłośniczkę giełdy staroci. Książkę czyta się jak powieść w odcinkach i ogląda jak serial ze scenografią i bohaterami z dobrze znanego nam świata – na który autorka patrzy krytycznie, ale z pogodą i wyrozumiałością.