Ludzie ulicy i inne owoce miłości

Ludzie ulicy
Spotykam ich często - widzę przez chwilę. Po prostu mijam,
umiem zapomnieć Te spotkania są za krótkie na felieton, więc
zapisuję je w reportażowej formie wiersza.
Nie mogę zapomnieć
Wydarzenia wielkiego wymiaru, których ofiarami zostali
ludzie. Nie zawsze przypadkiem, ale zawsze na koniec sam na
sam ze swoim człowieczeństwem. Kilka takich wydarzeń
sfotografowało się we mnie bezpowrotnie, a wiersze o tym
traktuję jak rodzaj terapii w poczuciu bezradności.
Teren prywatny
Decyzja o wydaniu tych właśnie wierszy była najtrudniejsza -
próba uporządkowania wewnętrznego chaosu jest ryzykowna,
bolesna, ile może...
Może dzięki temu kolejne wiersze będą radosne?