Słownik polsko-starogrecki

Jak wiadomo, antyczna greka nie była jakimś monolitem językowym, a na starogrecką literaturę składają się utwory powstałe w ciągu kilkunastu stuleci i ułożone na dodatek w różnych dialektach. Z nich szczególnie ważny okazał się dialekt attycki. W __Słowniku</I. dominują zatem właśnie formy attyckie, a inne formy dialektyczne (np. jońskie lub zaczerpnięte z tzw. dialektu epickiego) pojawiają się zdecydowanie rzadziej. Występują tu także słowa obecne w tzw. koine, czyli w powszechnym języku starożytnych Greków, który zaczął się kształtować z początkiem epoki hellenistycznej (przełom IV/III wieku p.n.e.), a w greckiej literaturze najbardziej wyraziście zaowocował słowną szatą Nowego Testamentu. Ponadto czasami jako hasła pojawiają się istotne terminy związane ze światem rzymskim (np. decemwir, edyl, konsul itp.), a z kolei w objaśnieniach do niektórych greckich haseł znaleźć można ich łacińskie odpowiedniki (np. assarius, nolens volens, publicanus, etc.); nie ma tu jednak wyraźnej reguły.

Czasowniki zapisywane są w formie bezokoliczników, a aspekt czynności dokonanej bywa wyróżniany formą infinitivus aoristi lub poprzez odpowiednie composita. Informacja o rekcji podana jest zasadniczo tylko przy tych czasownikach, których składnia w języku greckim różni się od ich składni w języku polskim. Jeśli chodzi o rzeczowniki, zawsze podana jest forma ich mianownika (także przy pluralia tantum), natomiast po przecinku odnotowana jest końcówka (lub końcówki) dopełniacza, ale zasadniczo tylko przy rzeczownikach należących do deklinacji spółgłoskowej lub odmienianych nieregularnie (w przypadku rzeczowników I i II deklinacji ich regularne końcówki genetivu zostały z reguły pominięte). Przy regularnych przymiotnikach o trzech zakończeniach podana jest tylko forma rodzaju męskiego, a dla przymiotników wspólnorodzajowych ich wyróżnikiem jest widniejąca przy nich cyfra 2, także w kombinacji 2/3.