Słońce też wschodzi

Wiosną roku 1925 w paryskim barze " Dingo" Ernest Hemingway poznał wytworną angielską arystokratkę, lady Duff Twysden, której przypominająca wyścigowy jacht sylwetka i krótka, zaczesana po chłopięcu fryzura posłużyły pisarzowi za model do postaci lady Ashley, bohaterki powieści "Słońce też wschodzi" (oczywiście jej autor zaprzyjaźnił się ze swą "literacką modelką").
Książka ukazała się w 1926 roku - i wywołała w Paryżu prawdziwą sensację towarzyską jako tzw. roman a clef, powieść z kluczem, portretująca różne osobistości ze środowiska "Amerykanów w Paryżu" (było ich tam wtedy mnóstwo). Oczywiście dopatrzono się i autoportretu pisarza w postaci Jake'a Barnesa.
Dzisiejszy czytelnik będzie jednak w tej powieści szukał nie tyle osobistych złośliwości wobec rywali(także wobec wdzięków lady Twysden!) autora, ale z uwagą wczyta się w to studium "fałszu i tragiczności sytuacji moralnej" (jak to określił jeden z wybitnych krytyków amerykańskich) protagonisty tego utworu- typowego przedstawiciela "straconego pokolenia", nad którego dojrzewaniem życiowym zaciążyły wojenne tragedie.
I dlatego chyba "Słońce też wschodzi" jest utworem żywym i wzruszającym także dla czytelników żyjących o trzy ćwierćwiecza później, jest powieścią rzucającą ciągle przenikliwe i krystalicznie czyste światło na ludzkie rozterki i moralne konflikty uczuciowe.