Skórzaki przeciwko okrętom

XVII-wieczne zmagania między Polską a Szwecją rozgrywały się w znacznej mierze na wodzie. Po zwycięstwie nad flotą szwedzką w bitwie pod Oliwą okręty polskie stacjonowały na Wiśle, chronione przed atakiem z morza przez artylerię twierdzy Latarni. Król szwedzki Gustaw II Adolf w 1628 r. zaatakował okręty polskie od strony lądu, wykorzystując do tego artylerię polową, tzw. skórzaki. Szwedzi, oprócz ostrzału artyleryjskiego, prowadzili gęsty ostrzał z muszkietów, uniemożliwiający zbliżenie się kogokolwiek do płonącego, tonącego okrętu i pozostałych jednostek. Sytuacja stawała się dramatyczna, także dla innych okrętów na Wiśle. Komisarz Posse udał się na statek Król Dawid, aby głównodowodzący nadkapitan Fentross zorganizował pomoc dla ostrzeliwanych okrętów. Nie zastawszy go, wysłał porucznika Joachima Reichawena łodzią do okrętów, aby przekazał rozkaz natychmiastowego podniesienia kotwic w celu wykonania manewru, który pozwoli uniknąć szwedzkiego ostrzału artyleryjskiego.