Receptą na szczęście według Darii Doncowej jest mieć wielkie, szczodre i otwarte serce, przygarniające pogubionych ludzi i znalezione zwierzaki. W komplecie do wielkiego serca przydałby się jeszcze przestronny dom i zasobny portfel, którymi dysponowała Daszka, postrzelona matka rodziny z sześciu poprzednich kryminałów Doncowej, wydanych w Polsce przez Świat Książki. Przepastnością serca podobna jest do niej Katia z Manikiuru, której po czterech małżeństwach pozostały cztery teściowe, pogubione przez rodziców pomiędzy rozwodami i nowymi związkami dzieciaki, rezydentki, upiorne ciotki, trzy psy, dwa koty, stadko chomików i ropucha Gertruda. Oraz mieszkanie w bloku i niewygórowane środki finansowe. A jeśli ktoś myśli, że prawdziwie ciepły dom to domowe ciasto, kominek i ręcznie haftowane, muślinowe firanki, myli się fundamentalnie. W mieszkaniu Katii, cierpiącej na nieuleczalny pracoholizm, idealizm i zaufanie do ludzi, królują mrożone pierogi, wymięte ręczniki i buty nie od pary. A teraz wypadałoby wyjaśnić,
gdzie w tym wszystkim miejsce na kryminał? Otóż, jest i zbrodnia, trup nawet niejeden, Eulampia Romanowa zwana Lampką w roli detektywa-amatora (zupełnej amatorki, nie ma co ukrywać...), powikłane motywy, tajemnice sprzed lat i gwałtownie topniejący czas na odnalezienie cennej teczki. Wszystko to napędzane zbiegami okoliczności i oparte na chwiejnych fundamentach tak zwanej kobiecej logiki.
Kto szuka zegarmistrzowskiej precyzji Agaty Christie albo werystycznego realizmu Mankela – w tej książce ich nie znajdzie, bo jest to raczej „środkowa Chmielewska”, choć nieco mniej komediowa, niż kryminały z Daszką w roli głównej. A także mniej snobistyczna, bo poprzednie, znane w Polsce kryminały Doncowej rozgrywały się w świecie Nowych Ruskich, biznesmenów i celebrities z telewizji, pań zmieniających nieustannie mężów, kochanków, futra i terenowe samochody. W Manikiurze dla nieboszczyka Eulampia Romanowa uwalnia się od nudnego życia rozleniwionej żony właściciela niewielkiej firmy, żeby poznawać Moskwę blokowisk, komunałek, metra, targowisk i supermarketów, moknąć w wietnamskiej kurtce, smażyć krajowego kurczaka i chodzić na wywiadówki. I uratować czyjeś życie. I zdemaskować mordercę. Pierwsza ofiara jest marnym aktorem, za to pierwszorzędnym Casanovą, ale jego podboje to nauczycielki, fryzjerki, kasjerki i garderobiane. Wiążące koniec z końcem na najdziwniejsze sposoby, rozplotkowane, wylewne,
wpuszczające do domu kogo popadnie, mało urodziwe i źle ubrane, ale zmieniające mężów i kochanków jak, nie przymierzając, gwiazdy z telewizji...
Lubię Doncową. Za mały realizm z przymrużeniem oka, za galerię trafnie podpatrzonych postaci, nawet tych drugo- i trzecioplanowych, za niewymuszony humor, za wielkie serce dla psów, kotów i teściowych. Nowa seria ma potencjał. Lampka jeszcze nam wszystkim pokaże!