Sen_numer_9

Pierwsza powieść Davida Mitchella, młodego Brytyjczyka osiadłego w Japonii, pt. Ghostwritten była jednym z najbardziej wychwalanych debiutów prozatorskich ostatnich lat. Druga powieść, Sennumer9, znalazła się już w ścisłej czołówce nominowanych do nagrody Bookera. Jej bohater, dwudziestoletni Eidżi Miyake, przybywa z prowincji do Tokio – by znaleźć ojca, którego nigdy dotąd nie spotkał. Nieobecni ojcowie to tradycyjny punkt wyjścia metafizycznych podróży, toteż nic dziwnego, że wokół Eidżiego i z jego udziałem zaczynają dziać się rzeczy dziwne i tajemnicze. Rzeczywiste poszukiwania mieszają się z brawurowymi akcjami, które okazują się wyłącznie wytworami wyobraźni i nerwów Eidżiego. Miliony mieszkańców Tokio uwijają się w wirze wielkiego miasta, migrują między domem a pracą. Miasto nieustannie zajmuje się własnymi sprawami, wypluwając produkty uboczne w postaci kapitału oraz kupowanych za pieniądze przyjemności i miażdżąc po drodze to, co ludzkie. W takim otoczeniu myśli, śni, gubi się i odnajduje, odlicza godziny i przemierza błyskawicznie czasoprzestrzeń wrażliwy, nie pogodzony ze sobą Eidżi. Czym w gruncie rzeczy jest Sen_ numer_ 9? Opowieścią o miłości i dojrzewaniu? Powieścią łotrzykowską, „filmem drogi”? Thrillerem, czarną baśnią, moralitetem, teatrem absurdu, idyllą? Każdy musi odpowiedzieć sobie na to pytanie sam, każdy dostaje od Mitchella szansę na swoją własną i prawomocną interpretację. Bo Sennumer9 jest opowieścią, w której może odnaleźć się każdy.