Rozdroża, czyli zwierzenia gnostyka

Jerzy Prokopiuk proponuje w miarę pełną retrospekcję, nie mistyfikuje przeszłości i własnej osoby. Po prostu przedstawia i pokazuje w świetle, w jakim do tej pory nie mógł.

Antropozofia głosi zasadę równowagi świata materialnego i duchowego - ich komplementarność i potrzebę wzajemnego istnienia we wzrastaniu ludzkości. Nie można zrozumieć siebie negując materialność świata i odrzucając własną cielesność. Na styku tych dwóch światów pojawia się sfera "czucia" i "uczucia".

Retrospekcja nie może ominąć żadnej sfery życia, jeśli samopoznanie ma być pełne. Jerzy Prokopiuk nader odważnie pisze o zakrętach swojego życia - emocjonalnych i intymnych, starając się ogarnąć całość "u schyłku".

Nie w tym jednak rzecz, by ujmować i przedstawiać życie myśliciela i pisarza w kategoriach obyczajowego skandalu. Uzupełnieniem wspomnień i rozważań Jerzego Prokopiuka jest wybór jego wczesnych wierszy - okazuje się, że był wcale interesującym poetą oraz intrygujące zapiski z rozmów z najwybitniejszym polskim antropozofem, Jerzym Walterem; prowadzone od 1976 r. do jego śmierci w 1981 roku.