Wydawnictwo Znak opublikowało kolejną książkę Wilhelma Dichtera zatytułowaną Lekcja angielskiego. Autor znany jest dzięki powieściom * Szkoła bezbożników* oraz * Koń Pana Boga, które były nominowane do nagrody Nike. W nowej prozie pisarz powraca do wspomnień i tym samym uzupełnia wcześniej opowiedziane historie, ponieważ wszystkie utwory Dichtera czerpią z jego biografii. Życiorys pisarza, niezwykle dramatyczny, stanowi kanwę nowej powieści. W *Lekcji angielskiego autor sięga do swoich przeżyć związanych z antysemicką nagonką, jaka dokonała się w Polsce po roku 1968. Obrazy wojenne również pojawiają się w tym utworze. Autor bardzo często przywołuje traumatyczne przeżycia. Wojna to brzemię, które nosi ze sobą przez całe życie i nie znajduje sposobu, aby się od niego uwolnić.
Lekcja angielskiego to znakomicie zbeletryzowana historia. Książka ma charakter wspomnieniowy, jednak trudno nazwać ją pamiętnikiem. Można powiedzieć, że są to „upowieściowione” losy życiowego rozbitka, który, czy mu się to podoba, czy nie, musi porzucić wszystko co dotąd stanowiło jego codzienność i udać się daleko, aby zacząć wszystko od nowa. Dichter pokazuje, jak trudno odnaleźć się w obcym świecie, w nowym języku, w nowej obyczajowości. W świecie, gdzie trzeba stale udowadniać swoją wartość, zacząć od zera i nie zawieść swojej rodziny. To prawdziwa sztuka i nie łatwe zadanie. Emigracja, szczególnie przymusowa, staje się ciężkim doświadczeniem.
Uwagę skupia zaskakujący język powieści, jakim dysponuje Dichter. W warstwie słów ukrywa się wielki dystans autora do swoich losów. Można pokusić się o twierdzenie, iż twórczość pisarza jest próbą zdystansowania się to tego, co było bolesne i staje się swoistym literackim katharsis. W powieści można odnaleźć głębokie pokłady autoironii, sporą dozę żartu. Czasem wskakuje sucha relacja, szybka puenta.Trudne wojenne losy pojawiają się mimochodem i bywa, że wprowadzane są w materię powieści bez emocji. Autor wielokrotnie pokazuje, w jaki sposób wypierał traumatyczne doznania poprzez zapominanie, układanie w zamian innych historii, koloryzowanie przeszłości. Pokazuje również wynikające z tego problemy z tożsamością i poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie: kim naprawdę jestem?
Życie Dichtera jest przykładem tego, że człowiek potrafi odnaleźć się wszędzie, jeśli sam sobie na to pozwoli. Jeśli ulegnie losowi, uzna jego konieczność i zaakceptuje trudności. Przeszłość trzeba przyjąć taką jaką jest, bo zmian już nie można nanieść, a przyszłość jest sprawą otwartą, choć może już z góry zaplanowaną.
Lekcja angielskiego pokazuje walkę autora z językiem, żmudną naukę i pierwsze sukcesy. Śledząc losy pisarza nie można mieć wątpliwości, iż osiągnął życiowy sukces jako dojrzały człowiek. Wspaniała rodzina, udane małżeństwo, spełnione dzieci, wychowane w ciepłej atmosferze domu. Zdobywanie pozycji zawodowej dzięki znakomitemu wykształceniu, które również na obczyźnie zostało docenione. Po latach chudych przyszły tłuste, co jest zasługą autora i jego rodziny. Pisarz pokazuje, jak dalece opłaca się wytrwałość, pokora, uczciwa praca i pozostawanie przy swoich wartościach mimo wszelkich ciosów od losu.
Lekcja angielskiego to bardzo dobra proza tak w warstwie fabularnej jak i w warstwie językowej.