Prawdziwy Dramat Teatru. O metateatrze i metadramacie Bogusława Schaeffera

Prawdziwy Dramat Teatru nie jest z pewnością tradycyjną monografią i ze względu na sam tryb argumentacji (dominuje wszak żywiołowy, eseistyczny styl wywodu), i ze względu na kompozycję (całość tworzą bowiem cztery niejednorodne w charakterze części). Nie ma tu jednak żadnej przypadkowości; wywód jest spójny i gruntownie przemyślany – prowadzi od archeologii (meta)dramatu i (meta)teatru przez Schaefferowską koncepcję sztuki teatru w teorii i w praktyce do konsekwencji w wymiarze estetyczno-filozoficznym i egzystencjalnym. Kapitalne komentarze na temat metateatru i ery metateatralności okażą się z pewnością interesujące dla czytelnika, ponieważ są nie tylko zapisem fascynującego odkrywania na nowo dramaturga-kompozytora, ale także zapisem doświadczeń samego Grabowskiego jako praktyka teatralnego. W rezultacie to niekonwencjonalna monografia pisana z rzadko spotykaną pasją przez człowieka teatru.
Prof. Andrzej Hejmej
Jeśli humanistyce potrzeba jeszcze książek, to właśnie takich książek: treściwych syntez opartych na gruntownej wiedzy, świetnie i przystępnie napisanych oraz – co wydaje mi się bardzo ważne – podchodzących ostrożnie do wszelkich „paradygmatów” naukowych i estetycznych, uzurpujących sobie nieograniczone prawa miejskie w środowisku nauki i sztuki. Na szczególne docenienie zasługuje ponadto wrażliwość filozoficzno-fenomenologiczna autora, jasność w opisywaniu umykających, mieniących się lustrzanie „stanów rzeczy”, jego wierność badanemu materiałowi i jednocześnie wolność myślowa ciągnąca go nieustannie poza wybrane pole widzenia. Wyborna (a może i więcej!) wydaje mi się również stylistyka i retoryka tej książki – książki naprawdę głęboko przemyślanej w każdym zdaniu i napisanej z pasją eseisty, którego gdzieś z oddali prześladuje (bardzo pozytywnie) pewna liryczność. To bardzo apetyczna i sycąca strawa intelektualna.
Prof. Witold Wołowski
Bogusław Schaeffer urodził się w 1929 roku we Lwowie, mieszka w Salzburgu i w Krakowie, jest aktywnym twórczo kompozytorem i pisarzem. Uważany za jednego z najoryginalniejszych przedstawicieli awangardy muzycznej w Polsce i na świecie, jest autorem ponad sześciuset kompozycji, a także prekursorskich happeningów i performansów z pogranicza muzyki i teatru. Błyskotliwy publicysta i krytyk, znakomity eseista i teoretyk muzyki, oryginalny filozof kultury, autor kilkunastu książek o muzyce nowoczesnej i jej kontekstach. Był, obok Kantora czy Szajny, współzałożycielem sławnej „Grupy Krakowskiej”, wspólnoty artystów, którzy w latach 60. ubiegłego stulecia dokonali przełomu w polskiej sztuce plastycznej i performatywnej. Wówczas to, wychodząc od idei „teatru muzycznego”, stopniowo doszedł do niepowtarzalnej formy dramatycznej; do dzisiaj stworzył ponad czterdzieści tekstów dla teatru, które wystawiane są z powodzeniem na całym świecie
Artur Grabowski studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, tam też doktoryzował się i habilitował, tam obecnie pracuje; wykładał także na uniwersytetach w Ameryce i w Indiach. Interesuje się głównie literaturą i teatrem XX wieku oraz ich związkami z filozofią. Jest poetą, prozaikiem, eseistą i dramatopisarzem.