Dobrze, że udało się wydać te niepublikowane dotychczas krótkie opowiadania Vonneguta. Bo to szansa, ostatnia już, na zapoznanie się z jego twórczością. Szansa na ponowne zanurzenie się tekstach autora, który bezustannie prowokuje, stawia pytania, ale na nie nie odpowiada. To w dużej mierze, na co wskazuje tytuł, wojenne wspomnienia, a więc głos autora w sprawie wojny, pokoju i ludzi znajdujących się pomiędzy tymi dwoma. To nie tylko czarny humor i towarzysząca od zawsze autorowi ironia. To także prawda, waląca czytelnika prosto pomiędzy oczy. Mało kto, tak jak Vonnegut umiał pokazać i dostrzec, że komizm może kryć się wszędzie, nawet w najbardziej tragicznych wydarzeniach. Chyba właśnie tym można tłumaczyć powodzenie autora i jego twórczości. Tomik uzupełniają rysunki autora i wstęp jego syna, będący zbiorem wspomnień o ojcu, które czyta się równie znakomicie, jak zawarte w nim historie.
Groteska wyziera z każdego zdania, z każdego niemal wyrazu, obrazując wojenne szaleństwo, w jakim pogrążony był świat. „Pułapka na jednorożca" o rodzinie średniowiecznego chłopa i tytułowy Armagedon to dwie pozycje unikające wojennej tematyki, niemniej jednak tak samo przesycone absurdem.
Pozostaje żałować, że nowych tekstów już nie będzie nam dane od autora otrzymać, a jedynie pozostanie nowe spojrzenie na to, co zostało stworzone.Nie jest to trudne, ponieważ za każdym razem w twórczości Vonneguta można znaleźć coś nowego, czym innym się zachwycić, oburzyć, zdziwić. Z czego innego się pośmiać. Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie – to refleksja nachodząca nieodparcie w trakcie lektury. Smutne, ale prawdziwe. A może wesołe? W tym szaleństwie jest metoda, o czym autor z pewnością doskonale wiedział, tworząc swoje słodko-gorzkie historie. Śmiać się, czy płakać? Oto jest pytanie.