Dorota, Kamila, Kicia i Natasza to koleżanki z liceum. Spotykają się w kawiarni na mrożonej herbacie i na babskich wieczorach, poświęconych pałaszowaniu wypieków i niewinnemu plotkowaniu. Aż pewnego dnia… Jakoś nagle skończyły się im tematy. U każdej było „OK”, „w porządku”, „nic ciekawego”.
Okazuje się że jedno lato wystarczyło, żeby sporo namieszać w życiu dziewczyn. Każda z nich skrywa sekret, z którym będzie musiała samodzielnie się zmierzyć. Czy wieloletnia przyjaźń jest w stanie przetrwać poważną próbę?
To ciekawa powieść o bolesnym wkraczaniu w dorosłość. O tym, jak łatwo jest stracić wiarę w ideały. O domku z kart, który jest w stanie zburzyć najdelikatniejszy podmuch. Autorka zręcznie uchwyciła moment, w którym nastolatki ostatecznie żegnają się z wiekiem niewinności. Dorota przeżywa go w czasie pobytu u dziadków. Czy jest coś cudowniejszego niż wędkowanie, opalanie i wcinanie babcinych pierogów? Dlaczego dziewczyna jest więc taka pochmurna? Być może powodem są wiecznie nieobecni rodzice. Albo czyn, którego Dorota dopuściła się wobec kochanej przez siebie osoby i którego będzie jeszcze długo żałować… Oto sedno sprawy. Moje życie jest tak beznadziejne, że ludzie nie mogą uwierzyć, że to może być prawda. Ciekawe, jak by Kama zareagowała, gdybym jej powiedziała o pewnym zwitku banknotów i skąd mam MP3.
Kama przywozi z wakacji bolesne doświadczenia z wiecznie kłócącymi się rodzicami. Sama natomiast na obozie tanecznym zdradza swojego wieloletniego chłopaka. Artur bardzo dokładnie mi to tłumaczył. Jak chłopak się zapomni, tak powiedział: zapomni, to jest to normalne. To biologia, natura mężczyzny, samca zdobywcy. A dziewczyna to co innego, rozumiesz?
W tle przewija się romans Kici ze sporo od siebie starszym mężczyzną (o tym szerzej możemy przeczytać w Ogonie Kici) i Natasza zdradzająca Hadriana, pożądaną gwiazdę reklam telewizyjnych, z pociągającym Ludwikiem, który, na domiar złego, jest blisko spokrewniony z Kicią. Do tego dochodzą sekretne randki ojca Kamy z popularną polonistką i parę innych miłosnych zawirowań.
- Kolejna opera mydlana, nie dla mnie takie łzawe dyrdymały – pewnie pomyślicie. Nic bardziej mylnego. Żadna z dotychczasowych powieści z Serii Miętowej nawet na chwilę nie trąciła harlequinowym klimatem. Bohaterowie książek to dorastająca młodzież, z nie wydumanymi problemami i przeżyciami typowymi dla polskiego podwórka otoczonego szarymi blokami.
Kiedyś na pewno to jedna z najlepszych części cyklu. W jednym momencie - a staje się to już po pierwszej stronie – zostajemy całkowicie wciągnięci w życie bohaterów, które nie raz i nie dwa wyda się nam tak bardzo znajome. Wiarygodność i szczerość – to tylko niektóre z cech którymi obdarzyła swoje postaci Ewa Nowak. Głębokie przeżywanie emocji i sposób patrzenia na świat sprawiają, że powieść nie jest jedynie rozrywką, to przede wszystkim świetny poradnik psychologiczny sprezentowany nam przez utalentowaną literacko panią pedagog. Autorka obdarza dziewczyny zaufaniem, nie ganiąc ich bezpośrednio za ich wybory. Nastolatki będą musiały samodzielnie zmierzyć się z konsekwencją własnych wyborów. Zostajemy zaproszeni nie tylko do przyglądania się perypetiom bohaterek, bo na niektóre pytania będziemy mogli odpowiedzieć tylko my sami.