Jeszcze przed rozpoczęciem lektury zadawałam sobie pytanie - po co powstała ta książka?
Dla autorki z pewnością stała się możliwością wyrzucenia z siebie koszmaru, którego doświadczyła w swym życiu. Dla nas, czytelników, może być nie tylko przestrogą, ale także wyrzutem sumienia, czy też jego głosem – czy wiesz, kto mieszka obok ciebie, czy reagujesz na nieszczęście, którego ktoś doświadcza obok ciebie?
Natascha Kampusch została porwana w wieku dziewięciu lat przez Wolfganga Priklopila, który trzymał ją w odosobnieniu przez osiem lat. W dniu 23 sierpnia 2006 roku udało się jej uciec z tego więzienia, a Prikopil jeszcze tego samego dnia odebrał sobie życie. W swojej książce dziewczyna opisuje te 3096 dni gehenny, opowiada o swoim prześladowcy, wreszcie mówi o tym, w jaki sposób udało jej się uciec z tego piekła. Zwątpienie, ból, rozpacz, rezygnacja, cierpienie, tęsknota, brak nadziei, zobojętnienie, psychiczne i fizyczne maltretowanie – te wszystkie straszne, ciemne i negatywne uczucia zostały przelane na karty tej wstrząsającej książki. A obok tych uczuć – niewiarygodna siła – najpierw dziecka, potem dorastającej dziewczyny, aż wreszcie kobiety, by przetrwać ten niewyobrażalny koszmar.
Książka nie epatuje przemocą, choć niewątpliwie pełna jest momentów wielkiej brutalności i bezwzględności, dzieje się tak za sprawą języka – suchego, pełnego faktów. To trochę tak, jakby autorka opowiadała o przeżyciach kogoś innego, a nie własnych traumatycznych przejściach. Ale można ten zabieg bez trudu zrozumieć – w końcu pisanie o tym, czego doświadczyła, musiało być jak powtórne przeżywanie wszystkiego, co ją spotkało.
Niewyobrażalny wymiar cierpienia, osiem lat męki i poniżenia zawarty na mniej niż trzystu stronach. Mocna, prawdziwa rzecz.