Literacki świat Barbary Kosmowskiej jest pełen subtelności, wrażliwości i empatii.Autorka opisuje dziecięce problemy w wyjątkowym darem współodczuwania, rozumienia i mądrej refleksji. Dostrzega trudności, jakie piętrzą się przed młodym człowiekiem wraz z jego dorastaniem. Tych problemów jest niemało. Dziewczynka z parku to kolejny tytuł dla dzieci, który porusza niezwykle trudny temat, jakim jest śmierć bliskiej osoby.
W jaki sposób rozmawiać z dzieckiem, które dotknęło takie cierpienie? Narracja rozpoczyna się od górnego C – „Czy to prawda, że twój tata umarł?” – pyta główną bohaterkę Andzię szkolny kolega Jeremiasz. Jak odpowiedzieć na to pytanie?* Jak nauczyć pytać o żałobę i dzielnie ją znosić z innymi, w świecie, gdzie żałoba najczęściej staje się powodem społecznego ostracyzmu?* W świecie dziecięcym jest to jeszcze trudniejsze. Zetknięcie z granicznym doświadczeniem emocjonalnym może wyzwolić różne zachowania. Istotna jest tutaj rola dorosłych, którzy przede wszystkim powinni złagodzić lęki i obawy, powinni z czułością i zrozumieniem przeprowadzić dzieci przez najtrudniejszy ludzki ból, jakim jest utrata bliskiej osoby, utrata ostateczna i nieodwołalna.
Andzia jest sama. Tata odszedł. Mama nie może jej pomóc. Śmierć męża paraliżuje, wytrąca ją z codzienności. Pociechą i wsparciem okazuje się Jeremiasz, kolega z klasy, który również ma problemy, może nieco inne, ale też zmaga się z przeciwnościami losu.
Czas, słowa, obecność drugiego człowieka wszystko zmienia. Mama stopniowo podnosi się z letargu. Przyjaciel rozumie więcej, niż inni koledzy, a tata zostawił Andzi nadzieję. Odchodząc powierzył córce tajemnicę, która ma jej pomóc powrócić do życia, zbudować inaczej, to co się ostatecznie rozsypało. Trzeba teraz budować nową codzienną egzystencję. Tata Andzi wiedział, jak to zrobić.
Barbara Kosmowska obchodzi się ze swoimi bohaterami z wielką czułością.Wydobywając ulotne momenty, drobiazgi życia codziennego - osładza im smutek. Zostawia dzieciom nadzieję, zostawia coś w zamian, coś co pomaga przetrwać i oswoić to, co w życiu każdego człowieka najtrudniejsze. Autorka zbudowała wyjątkową fabułę pochylając się nad dziecięcym losem z wzruszającym ciepłem, delikatnością i mądrością. Może czasem zawstydzać bierność i brak umiejętności ze strony dorosłych, aby udzielić autentycznej pomocy tym najmłodszym, którzy dopiero uczą się żyć i zmagać z dramatami, które nikogo nie omijają.
Dziewczyna z parku zasługuje niewątpliwie na refleksję i dyskusję wśród dorosłych czytelników. Przemyślenie, jak wprowadzić ową książkę w czytelniczy świat dziecka i jak o niej później rozmawiać.
Niezwykle istotnym elementem tej powieści jest jej warstwa ilustracyjna, która doskonale wzbogaca przekaz. Autorka i ilustratorka - Emilia Dziubak z wyczuciem dopełniły się, oddając do rąk czytelnika piękną opowieść na obu płaszczyznach – słowa i obrazu. W przypadku książki dziecięcej coraz więcej mówi się o jakości edycji, o warstwie ilustracyjnej. Wydawcy starają się, aby do rąk młodego czytelnika trafiły książki, które mają także walor artystyczny, przy tym poruszały ważne, często trudne problemy. Najczęściej są to jednak pozycje tłumaczone, przychodzące do nas z innych krajów. Książka Barbary Kosmowskiej narracyjnie, typograficznie i graficznie jest godną zauważania pozycją. Przesłanie, jak i walory edytorskie Dziewczynki z parku pozwalają uczynić z tej powieści publikację, która mogłaby się znaleźć w księgarniach i rękach nie tylko polskich dzieci i ich rodziców. Może warto pomyśleć o tłumaczeniu.