Ta powieść (choć to chyba za duże jak na tę pozycję słowo) należy do gatunku tych, których lektura:
1)
nie nastręcza żadnych trudności,
2)
nie zmusza do refleksji,
a dodatkowo zapomina się o niej od razu po jej zakończeniu.
Zaznaczam przy tym, że nie ma absolutnie nic przeciwko literaturze lekkiej, łatwej i przyjemnej. Wprost przeciwnie. Są dni, kiedy na inną po prostu ochoty nie mam. Chciałabym tylko, żeby mimo swej błahej tematyki trzymała pewien poziom.
Tak się nie stało w przypadku tej książki. Zbyt miałka i banalna jest, niestety. I wcale nie chodzi tu o warstwę fabularną – tej właściwie nic nie mogę zarzucić. Oto bowiem młoda i piękna Faith Duffy zostaje wdową po leciwym milionerze, który w testamencie zapisał jej nie tylko znaczną część swojego majątku, ale również drużynę hokejową Chinooków. Ten nieoczekiwany spadek daje kobiecie nie tylko szansę na zmianę swojego dotychczasowego wizerunku – przebiegłej, choć w gruncie rzeczy głupiutkiej i płytkiej istoty, która dzięki swej urodzie zdobyła fortunę, ale też stanie się powodem dalszego konfliktu – do walki o podważenie ostatniej woli milionera stanie jego bezwzględny syn. Do nowej właścicielki drużyny nie pała sympatią również kapitan Chinooków Tyson Savage, który obawia się, że nie mająca większego pojęcia o hokeju Faith zrujnuje szanse drużyny na zdobycie Pucharu Stanleya.
To, co było dobrze zapowiadającą się osnową książki, zostało niestety zmarnowane przez autorkę. A to za sprawą niezbyt dobrze nakreślonych sylwetek bohaterów – cóż z tego, że Faith chce pokazać światu swoje drugie oblicze, skoro jest tylko płytką kobietą, myślącą wyłącznie o facetach i ciuchach, a Tyson to typowy samiec – myślący przeważnie o seksie i będący uosobieniem wszelkich możliwych stereotypów w facetach. I do tego właśnie sprowadza się ta powieść – przepychanek między tą dwójką, prowadzących nie gdzie indziej, jak tylko do łóżka.