O Bogu i człowieku. Rozmowy

Zygmunta Baumana i Stanisława Obirka – pomimo różnic w ich intelektualnych biografiach – łączy to samo poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o miejsce Boga w życiu człowieka.

Rozmawiają o Bogu jednym i wielu bogach, o tolerancji, o poszukiwaniu jedynej prawdy, o tym czym jest doświadczenie religijne, o relacjach między Bogiem a człowiekiem, o roli przypadku w życiu, o swoich mistrzach, na koniec o nadziei. Dwaj wybitni myśliciele nierzadko przyjmują w dialogu nieoczywiste role, czy może wychodzą poza tematykę, z którą mogliby być kojarzeni: Zygmunt Bauman snuje pasjonujące refleksje teologiczne, a Stanisław Obirek z werwą komentuje rzeczywistość społeczno-polityczną Europy.

Zygmunt Bauman: Z Pisma Świętego wiemy, że tylko Bóg, właśnie z racji swej jedyności, mógł przedstawić się Mojżeszowi słowami: „Jestem, który jestem”. Inni nazwani w Biblii kandydaci do boskiego statusu noszą, podobnie jak pospolici ludzie, imiona własne. Bezimienność Boga Mojżesza stanowi w Biblii jedyny wyjątek — i to jedyny wyjątek możliwy do pomyślenia. Nie ma potrzeby posiadania imienia własnego, jeśli jest się, i jak długo jest się, bytem jedynym.

Stanisław Obirek: A więc może jesteśmy razem na drodze coraz lepszego pojmowania świata i coraz lepszego radzenia sobie z nim, skoro dialog pozwala nam przekroczyć granice naszego osamotnienia? Sposób, w jaki potrafisz czytać gazety, reagować na pytania przesyłane z różnych stron świata, studiować ciągle nowe teksty i odnajdywać w nich trafne diagnozy naszej rzeczywistości, pozwalają i mnie wierzyć, że jednak alternatywa istnieje. I to jest dobra wiadomość. (fragmenty książki)

Rozmawiający znakomicie się porozumiewają, raz polemizują, innym razem podążają tymi samymi drogami, a czytelnik jako milczący uczestnik tego dialogu ma zapewnioną satysfakcję intelektualną najwyższej próby.